Footballholics.gr Hall of Fame - Δεκάρια
Ήρθε η ώρα για τα δεκάρια να πάρουν τη θέση τους στο Footballholics.gr Hall of Fame. Οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο 10 ήταν ανέκαθεν οι πιο δημιουργικοί και τεχνικά προικισμένοι παίκτες του γηπέδου. Στο σημερινό αφιέρωμα θα δούμε αυτούς που μάγεψαν και μας χάρισαν απίθανα στιγμιότυπα, παίζοντας στη συγκεκριμένη θέση. Εκτός απ' τα κλασικά δεκάρια θα δούμε στη λίστα κι αυτούς που οι Ιταλοί αποκαλούν trequartista, κάτι μεταξύ δεκαριού και δεύτερου επιθετικού.
Όπως πάντα θα μπει ένας για κάθε δεκαετία, ενώ αργότερα θα ακολουθήσουν κι επιλαχόντες.
Εδώ μπορείτε να δείτε τα αφιερώματα στις προηγούμενες θέσεις του γηπέδου.
FOOTBALLHOLICS.GR HALL OF FAME
ΔΕΚΑΡΙΑ
1951-1960
Αλφρέδο Ντι Στέφανο
Η "Ξανθιά Σαΐτα" ήταν περισσότερο δεύτερος επιθετικός, που κατέβαινε χαμηλά, κάτι σαν trequartista, που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Σύμφωνα με όσους τον πρόλαβαν, θεωρούνταν ο καλύτερος παίκτης της ιστορίας, μέχρι την εμφάνιση των Πελέ και Μαραντόνα. Το πακέτο του Αργεντίνου ήταν τρομερό, καθώς περιλάμβανε τεχνική, ταχύτητα, τακτική ευφυΐα και τεράστια έφεση στο σκοράρισμα. Η μετακίνησή του στη Ρεάλ Μαδρίτης άλλαξε τον ρου της ποδοσφαιρικής ιστορίας, αφού με τον Ντι Στέφανο πρωταγωνιστή οι "Μερένχες" αναγορεύτηκαν πέντε συνεχόμενες φορές πρωταθλητές Ευρώπης.
1961-1970
Πελέ
Ο Βραζιλιάνος είναι ένας απ' τους υποψήφιους για τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Αν και η κανονική του θέση ήταν περιφερειακός επιθετικός, εδώ θα τον κατατάξουμε ως δεκάρι, επειδή κατέβαινε συχνά χαμηλότερα στο γήπεδο και λειτουργούσε ως playmaker. Ήταν ένας απ' τους καλύτερους τεχνίτες και ντριμπλέρ που έχουν εμφανιστεί ποτέ, αλλά παράλληλα είχε τακτική ευφυΐα, πράγμα που τον έκανε εξαιρετικό στη δημιουργία και στο passing game.
Αυτό που τον έκανε τόσο μεγάλο, όμως, ήταν οι μυθικές του επιδόσεις στο σκοράρισμα. Το μεγαλύτερο παράσημο της καριέρας του είναι τα τρία Μουντιάλ που στολίζουν την τροπαιοθήκη του.
1971-1980
Γιόχαν Κρόιφ
Ο άνθρωπος που επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η ενσάρκωση του Total Football, ένας ποδοσφαιριστής με τις δικές του ιδέες για το παιχνίδι, ένας καλλιτέχνης με άποψη.
Ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" ήταν στην πραγματικότητα ένας all-around playmaker. Στον Άγιαξ συνηθιζόταν να τον τοποθετούν στη θέση του σέντερ φορ, αλλά έχοντας πλήρη ελευθερία κινήσεων, κατέβαινε χαμηλότερα στο γήπεδο και κινούταν όπως νόμιζε ο ίδιος καλύτερα, παίζοντας ως δεκάρι ή ακόμη και ως εξτρέμ. Οπότε ελαφρώς καταχρηστικά τον τοποθετήσαμε στη συγκεκριμένη λίστα.
Ως παίκτης ήταν ένα τρομερός τεχνίτης, αεικίνητος, που κουβαλούσε μπάλα κάνοντας αμέτρητα σλάλομ. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, ο καλύτερος δημιουργός της γενιάς του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως στις περισσότερες φωτογραφίες της εποχής που εικονίζεται με την μπάλα στα πόδια, έχει ψηλά το κεφάλι και δείχνει με το χέρι στους συμπαίκτες του πού να κινηθούν. Η ικανότητά του στο σκοράρισμα απλώς ολοκλήρωνε το πακέτο του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή της ιστορίας και τον βάζει επάξια στην κουβέντα για τον καλύτερο όλων των εποχών (GOAT).
1981-1990
Ντιέγκο Μαραντόνα
Ο κατά πολλούς κορυφαίος παίκτης ever. Ο Μαραντόνα αποτέλεσε τον μεγαλύτερο, ίσως, τεχνίτη της ιστορίας. Η μπάλα υπάκουε τυφλά τις διαταγές του κι ό,τι έκανε μ' αυτή στα πόδια του έχει αφήσει ιστορία.
Ήταν ικανός εξίσου στη δημιουργία και στην εκτέλεση, αλλά το σημείο αναφοράς του ήταν οι ατομικές ενέργειες. Εκεί φαινόταν ασταμάτητος και αμέτρητοι αντίπαλοι βρέθηκαν ξαπλωμένοι στο γρασίδι προσπαθώντας να τον σταματήσουν. Με το αουτσάιντερ Νάπολι κατάφερε και βοήθησε καθοριστικά στην κατάκτηση δύο Scudetti, ενώ με τα γαλάζια της Αργεντινής έκανε ίσως την καλύτερη διοργάνωση που έχει κάνει ποτέ ποδοσφαιριστής, στο θρίαμβο του Μουντιάλ του 1986.
Δυστυχώς ο χαρακτήρας του κι οι καταχρήσεις τού κοστισαν, με αποτέλεσμα να μην έχει μεγάλη διάρκεια στο ανώτατο επίπεδο.
1991-2000
Ζινεντίν Ζιντάν
Ο Γαλλοαλγερινός μάγος αποτελούσε ένα σπάνιο κράμα ποιότητας και αλητείας, όντας παράλληλα μια τρομακτικά μεγαλη προσωπικότητα. Ήταν σίγουρα ο καλύτερος playmaker της εποχής του, ενώ ως άψογος τεχνίτης ήξερε να ελέγχει το ρυθμό του αγώνα, να κρατάει μπάλα, καθώς και να την κουβαλάει, κάνοντας υπέροχες ατομικές ενέργειες.
Χωρίς να είναι μεγάλος σκόρερ, έχει πετύχει τρομερά κρίσιμα γκολ, αποτελώντας αυτό που λέμε "παίκτη των μεγάλων διοργανώσεων", αφού στις κρίσιμες στιγμές ήταν πάντα εκεί. Ως μοναδικό του μείον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η έλλειψη μεγάλης ταχύτητας.
2001-2010
Κακά
Ο Κακά ήταν η επιτομή του μοντέρνου δεκαριού. Κάτοχος τρομερής τεχνικής, ταχύτατος και ευφυής, μπορούσε να δημιουργήσει, να ντριμπλάρει και να σκοράρει, αλλά στο γήπεδο έκανε πολλά περισσότερα.
Μπορούμε να πούμε πως σε φάση άμυνας οκτάριζε, αφού βοηθούσε πολύ και ανασταλτικά. Ταυτόχρονα πατούσε παντού και είχε τρεξίματα και παρουσία σε κάθε σημείο του γηπέδου.
2011-2020
Αντρές Ινιέστα
Η κανονική θέση του Ισπανού μάγου ήταν box-to-box, αλλά καταχρηστικά τον κατατάσουμε ως δεκάρι, καθώς συνήθιζε να παίζει σε ψηλά μέτρα στο γήπεδο. Αυτό γινόταν αφενός λόγω του τρόπου παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα, η οποία έπαιζε γενικότερα πολύ ψηλά σαν ομάδα και αφετέρου εξαιτίας της ύπαρξης του Τσάβι, που κινούταν πιο χαμηλά, όντας αυτός που δίνει το ρυθμό στον αγώνα.
Ο Ινιέστα είχε παρουσία σε όλο το μήκος του γηπέδου, όπως ένα κλασικό οκτάρι, καλύπτοντας χώρους και βοηθώντας πολύ στη φάση της άμυνας. Επιθετικά, όμως, έκανε πολλά περισσότερα, αποτελώντας ένα κεντρικό χαφ που δεκάριζε. Είχε μεγάλες ικανότητες στον έλεγχο της ροής του παιχνιδιού και στο passing game, σχεδόν αντίστοιχες με τον Διόσκουρό του Τσάβι. Επιπλέον όμως κουβαλούσε μπάλα σε δύσκολα μέτρα, στο όριο της αντίπαλης περιοχής, ντρίμπλαρε και έβγαινε στο πλάι σαν "ψευτο-εξτρέμ". Η τεχνική του ήταν εξαιρετικά σπάνια, στο επίπεδο ίσως του Μέσι και του Νεϊμάρ. Κολλούσε την μπάλα στα πόδια, έκανε κούρσες, περνούσε παίκτες και δημιουργούσε επικίνδυνες καταστάσεις κοντά στην αντίπαλη εστία.
Το μόνο μειονέκτημά του σε σχέση με τα πιο συμβατικά δεκάρια ήταν το γεγονός πως ήταν λίγο πιο δυσκοίλιος στο σκοράρισμα. Ακόμη κι έτσι, όμως, όταν σκόραρε, το έκανε με τέρματα εξωφρενικής σημασίας, όπως στον τελικό του Μουντιάλ του 2010 ή στο δεύτερο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2009.
Γιώργος Παυλίδης