Κάτι τρέχει με τη Λίβερπουλ

Τη στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο η Λίβερπουλ βρίσκεται στην ένατη θέση της βαθμολογίας της Πρέμιερ Λιγκ, με 10 βαθμούς σε 7 αγώνες (οι Άρσεναλ, Σίτι, Τότεναμ, Νιουκάστλ, Φούλαμ έχουν έναν αγώνα περισσότερο). Ο απολογισμός είναι μία ήττα, τέσσερις ισοπαλίες και μόλις δύο νίκες, με συνολικά τέρματα 9 κατά και 18 υπέρ, με τα 9 εξ αυτών όμως να προέρχονται μόνο από εναν αγώνα, την εκκωφαντική νίκη με 9-0 επί της δίσμοιρης Μπόρνμουθ.

Το πραγματικό πρόβλημα για τους "Κόκκινους" όμως δεν είναι η βαθμολογική συγκομιδή, άλλωστε όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο είναι πιθανές οι όποιες απώλειες βαθμών σε τόσο μικρό δείγμα αγώνων. Το πρόβλημα είναι η εικόνα μέσα στο χορτάρι, το γεγονός πως η ομάδα με τις κόκκινες στολές ελάχιστα θυμίζει τη Λίβερπουλ, που τα προηγούμενα έτη αποτελούσε τον τρόμο της Ευρώπης. Η φετινή καθίζηση έχει τις εξηγήσεις της κι η πρώτη απ' της αιτίες της εντοπίζεται πριν την έναρξη της φετινής σεζόν.

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Τη σεζόν 2021-22 η Λίβερπουλ ήταν ο σύλλογος που έδωσε τους περισσότερους επίσημους αγώνες στη Γηραιά Ήπειρο. Για την ακρίβεια έδωσε το μέγιστο αριθμό αγώνων που μπορούσε, 63 συνολικά, καθώς έφτασε έως τον τελικό του FA Cup, του League Cup και του Τσάμπιονς Λιγκ, όντας η πρώτη ομάδα που το καταφέρνει.

Οδεύοντας προς το τέλος της σεζόν, μάλιστα, η δυσκολία των αγώνων αυξανόταν, καθώς οι ημιτελικοί και τελικοί των διοργανώσεων είναι πολύ πιο απαιτητικοί απ' τα ματς των ομίλων. Ταυτόχρονα όμως η Λίβερπουλ έπαιζε στα κόκκινα και όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος, αφού με την απόσταση απ' την πρωτοπόρο Σίτι να έχει μειωθεί στον ένα βαθμό, μπήκε και στο κυνήγι για τη διεκδίκηση του τροπαίου.

Το τελευταίο χρονικά παιχνίδι της περιόδου ήταν ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, στις 28 Μαΐου. Περίπου ένα μήνα αργότερα, στις 4 Ιουλίου, οι ποδοσφαιριστές επέστρεψαν στο AXA Training Centre απ' τις διακοπές τους και μόλις πέντε ημέρες αργότερα, προτού προλάβουν καν να μπουν σε κανονικούς ρυθμούς προπονήσεων, ταξίδεψαν στην άλλη άκρη του κόσμου, στην υγρή και ζεστή Ταϊλάνδη. Εκεί οι κουρασμένοι απ' την περσινή χρονιά και απροπόνητοι, μετά τις διακοπές τους, "Reds" αντιμετώπισαν σε φιλικά τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Κρίσταλ Πάλας, οι οποίες βρίσκονταν σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο της προετοιμασίας τους.

Στη συνέχεια ακολούθησε η επιστροφή στην Ευρώπη κι η διεξαγωγή στη Γερμανία των φιλικών με τις Λειψία και Σάλτσμουργκ. Το τροπικό κλίμα της Ταϊλάνδης, το κουραστικό ταξίδι κι η αντιμετώπιση τεσσάρων πολύ πιο έτοιμων ομάδων είχαν τις επιπτώσεις τους στα ήδη επιβαρυμένα πόδια των παικτών. Όταν η ομάδα ξεκίνησε την κανονική προετοιμασία στην Αυστρία, οι τραυματισμοί είχαν ήδη ξεκινήσει.

ΟΙ ΑΠΟΥΣΙΕΣ
Κατά την έναρξη του νέου πρωταθλήματος οι "Κόκκινοι" είχαν ήδη απόντες λόγω τραυματισμών τους Κέλεχερ, Ζότα, Τζόουνς, Τσιμίκα, Κονατέ και φυσικά τους συνήθεις ύποπτους Κεϊτά και Τσάμπερλεϊν. Τη δεύτερη αγωνιστική προστέθηκαν στη λίστα οι Ματίπ και Τιάγκο, ενώ η αποβολή του Νούνιεζ, με τη συνακόλουθη τιμωρία του για δύο αγωνιστικές έκαναν τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Λίγο μετά, πάνω που η τιμωρία του Νούνιαζ έληξε κι ο Τιάγκο επανήθλε, τραυματίστηκαν οι Χέντερσον και Ρόμπερτσον.

Οι πολλές απουσίες δεν άφησαν τον Κλοπ να παρατάξει κανονική ενδεκάδα και τον ανάγκασαν να δώσει χρόνο συμμετοχής είτε σε νεαρούς χωρίς εμπειρία, όπως ο Έλιοτ και ο Καρβάλιο, είτε σε παίκτες που είναι πολύ πίσω στην ιεραρχία, όπως οι Φίλιπς και Μίλνερ. Παράλληλα, ενώ το καλοκαίρι ο Γερμανός τεχνικός αρνήθηκε τη μεταγραφή κάποιου επιπλέον χαφ, πιστεύοντας πως το ρόστερ είναι πλήρες, δέχθηκε εν τέλει την άφιξη του Αρτούρ απ' τη Γιουβέντους. Ο Βραζιλιάνος, αν κι η καριέρα του έχει μείνει στάσιμη και δεν είχε την αναμενόμενη εξέλιξη, είχε πράγματα να προσφέρει, αλλά η ατυχία χτύπησε και πάλι την πόρτα της Λίβερπουλ. Ο παίκτης αποτέλεσε ακόμη ένα θύμα των τραυματισμών και μετά το χειρουργείο που ακολούθησε προ ολίγων ημερών ανακοινώθηκε πως θα επιστρέψει μετά την έλευση του νέου έτους.

Οι τόσες πολλές απουσίες όμως, πέρα απ' την απώλεια των παικτών, είχαν κι ένα ακόμα σημαντικό επακόλουθο. Με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές που είχαν απομείνει να είναι στα όρια των μυϊκών τραυματισμών, το τεχνικό επιτελείο της Λίβερπουλ αποφάσισε να μειώσει την ένταση των προπονήσεων. Αυτό προδίδεται βλέποντας τα παιχνίδια της, όπου οι παίκτες της δείχνουν κουρασμένοι ή αγύμναστοι, βγάζοντας μια νωχελική εικόνα. Το δυστύχημα για τους "Reds" είναι πως έχουν μάθει να κερδίζουν τους αγώνες τους μέσα από υψηλή ένταση, σε αντίθεση με τη Σίτι, η οποία μπορεί να κυριαρχήσει και σε χαμηλό τέμπο.

Εδώ να σημειωθεί πως μέρος του αναθέματος για τον Άρνολντ είναι άδικο, καθώς οι τραυματισμοί παίξαν το ρόλο τους. Ο Άγγλος μπακ σίγουρα δείχνει αμυντικά απαράδεκτο πρόσωπο, όμως εκτίθεται και λόγω του συστήματος. Παίζοντας συνεχώς με underlap αφήνει τη θέση του κενή. Αυτό το κενό το κάλυπτε ο Χέντερσον. Με τον αρχηγό όμως τραυματία τη θέση καλύπτουν οι Μίλνερ και Έλιοτ. Με τον πρώτο χωρίς αντοχές και το δεύτερο με ανύπαρκτη αμυντική τακτική προσαρμογή, η κάλυψη του Άρνολντ δεν υφίσταται

ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ ΚΟΡΜΟ

Αυτή τη στιγμή το ρόστερ της Λίβερπουλ είναι το τρίτο γηραιότερο του πρωταθλήματος. Χωρίς να υπολογίσουμε τον 30χρονο Άλισον, που ως τερματοφύλακας έχει αρκετά καλά χρόνια μπροστά του, υπάρχουν οι Φαν Ντάικ και Ματίπ, ετών 31, οι 32χρονοι Τιάγκο και Χέντερσον, ο γερο-Μίλνερ στα 36 κι οι Σαλάχ, Φιρμίνο 30 και 31 αντίστοιχα. Ταυτόχρονα ο Ρόμπερτσον κι ο Φαμπίνιο, έχοντας φτάσει στα 29 έτη ζωής, δεν μπορούμε να μπούμε πως είναι μεγάλοι, αλλά τα καλύτερα έτη της καριέρας τους είναι πλέον πίσω τους.

Φυσικά δεν μπορεί να ειπωθεί πως η ομάδα δεν έχει αίμα για το μέλλον, αφού οι Κέλεχερ, Κονατέ, Άρνολντ, Τσιμίκας, Τζόουνς, Έλιοτ, Ντίας, Ζότα και Νούνιεζ είναι όλοι κάτω των 26. Είναι φανερό όμως πως μια ανανέωση είναι μονόδρομος. Σ' αυτήν την κατεύθυνση ήταν η άφιξη του Ντάργουιν Νούνιεζ, όταν ο Μανέ αποφάσισε ν' αφήσει το λιμάνι και να γίνει κάτοικος Γερμανίας, ενώ η απόκτηση των νεαρών Κάλβιν Ράμσεϊ και Φάμπιο Καρβάλιο αποτελεί μια επένδυση για το μέλλον. Μαζί με την έλευση νέων παικτών όμως, που είναι απαραίτητη, υπάρχει κι ένα άλο ζήτημα. Η αλλαγή πλεύσης της Λίβερπουλ από τακτικής άποψης.

Το σύνολο που δημιούργησε ο Κλοπ και κυριάρχησε την πενταετία 2017-2022 (με εξαίρεση τη δύσκολη λόγω τραυματισμών σεζόν 2020-21) είχε κάποια πολύ συγκεκριμένα στοιχεία. Το κυριότερο απ' αυτά ήταν το gegenpressing, δηλαδή η αφόρητη πίεση στον αντίπαλο, απ' το σύνολο της ομάδας σε ψηλά μέτρα στο γήπεδο κι όλο αυτό σε πολύ μεγάλη ένταση. Προκειμένου να επιτύχει αυτό έπρεπε τα χαφ της τριάδας του κέντρου ομάδας να τρέχουν και να πιέζουν πολύ. Τέτοια χαφ ήταν ο Φαμπίνιο, ο Χέντερσον, ο Μίλνερ κι ο Βαϊνάλντουμ, έχοντας όμως το μειονέκτημα της περιορισμένης δημιουργίας. Αυτή τη δημιουργία που έχανε απ' το κέντρο, ο πολυμήχανος Γερμανός αποφάσισε να την πάρει απ' τα πλάγια μπακ και τους επιθετικούς του. Τα ανεβάσματα του Ρόμπερτσον, τα underlap του Άρνολντ που του επέτρεπαν να παίζει σχεδόν σαν δεκάρι, τα κατεβάσματα του Φιρμίνο για να παίρνει από χαμηλά την μπάλα κι οι ατομικές ενέργειες με διαγώνια κίνηση των Σαλάχ και Μανέ έδιναν στους "Κόκκινους" μεγάλο αριθμό ευκαιριών και τους επέτρεπαν να κυριαρχούν στον αγωνιστικό χώρο, επιβάλλοντας το παιχνίδι τους, την ώρα που ο αντίπαλος δεν μπορούσε να σπάσει την πίεση και να βγει επιθετικά.

Αυτό το στυλ παιχνιδιού η Λίβερπουλ το "τερμάτισε" την περασμένη σεζόν. Μετά από ένα σημείο, όταν κάτι τελειοποιηθεί, δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Μπορεί να ακολουθήσει μόνο η παρακμή κι η πτώση. Ο Κλοπ το ξέρει αυτό και με τη φυγή του Μανέ είδε την ευκαιρία να παρουσιάσει κάτι νέο. Έχοντας ήδη τον Ντίαζ για το αριστερό φτερό, δεν αγόρασε άλλο εξτρέμ για να ματσάρει την απώλεια του Σενεγαλέζου, αλλά εισηγήθηκε την απόκτηση του Νούνιεζ, ενός καθαρού σέντερ φορ.

Εκ πρώτης όψεως ο Ουρουγουανός δεν μπορεί να υπηρετήσει το στυλ ποδοσφαίρου που έπαιζε η Λίβερπουλ, όπως το έκαναν ο Φιρμίνο ή ο Ζότα. Είναι παίκτης που δε συμμετέχει ιδιαίτερα στο παιχνίδι κι όταν το κάνει δεν το κάνει πολύ επιτυχημένα. Έχει όμως μια σπάνια ικανότητα να βρίσκεται συχνά σε θέσεις για καλή εκτέλεση, για εκτέλεση με υψηλές πιθανότητες για γκολ. Αυτό δείχνει την τάση να παιχτεί πιο συγκεντρωτικό ποδόσφαιρο, με τους Σαλάχ και Ντίας, που είναι δημιουργικοί με την μπάλα στα πόδια, να παίζουν περισσότερο περιφερειακά, να ψάχνουν πιο πολύ την ασίστ, παρά το γκολ.

Μεγάλο ρόλο σε αυτό μπορεί να ρίξει κι η παρουσία του Τιάγκο, του μοναδικού δημιουργικού χαφ στη Λίβερπουλ απ' την εποχή του Κουτίνιο, καθώς οι περιπτώσεις των Κεϊτά και Τσάμπερλεϊν απέτυχαν. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως πλέον ο Κλοπ αναζητεί μεγαλύτερη επιθετικότητα απ' το κέντρο του, γι' αυτό άλλωστε κι ο σύλλογος ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την περίπτωση Μπέλιγχαμ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Όλα αυτά μας δείχνουν πως οι "Reds" διανύουν μια μεταβατική σεζόν, αφενός λόγω της αλλαγής πλεύσης σε τακτικό επίπεδο, αφετέρου λόγω της σταδιακής ανανέωσης που φαίνεται να ξεκινάει. Κατά τη διάρκεια όμως αυτού του ιδιαίτερου χρονικού σημείου, οι πολλοί τραυματισμοί (με μεγάλη ευθύνη της ίδιας της ομάδας, όπως είδαμε στην αρχή) κατέστρεψαν το οποιοδήποτε πλάνο μπορείνα υπήρχε. Το εκρηκτικό κοκτέιλ ολοκληρώθηκε με την έλλειψη κινήτρου των παικτών, λόγω κορεσμού μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμού, αλλά και λόγω απογοήτευσης μετά την απώλεια του πρωταθλήματος και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2022. Δείγμα αυτής της ψυχολογίας είναι η νωχελική αγωνιστική συμπεριφορά των Φαμπίνιο, Σαλάχ και Άρνολντ.

Το σίγουρο είναι πως η χρονιά δε θα συνεχιστεί έτσι μέχρι το τέλος. Η διακοπή για το Μουντιάλ του Κατάρ θα προσφέρει την ανάπαυλα που χρειάζεται, ώστε οι τραυματίες να επιστρέψουν και να δουλευτεί έως ένα σημείο η φυσική κατάσταση όσω δεν παρευρεθούν στη διοργάνωση. Παράλληλα όσο περνάει ο χρόνος ο Κλοπ θα βρίσκει λύσεις στα τακτικά προβλήματα, ενώ το μεταγραφικό παράθυρο του χειμώνα θα επιτρέψει την άφιξη ενισχύσεων.

Το τραίνο του πρωταθλήματος όμως έχει ήδη χαθεί και ρεαλιστικός στόχος είναι μόνο η τετράδα κι οι νοκ άουτ διοργανώσεις. Ίσως άλλωστε αυτές να είναι που θα σώσουν τη χρονιά.

Γιώργος Παυλίδης