El Principe, ατσάλι και μετάξι

Στις 6 Ιουνίου του 1969, στο Αντρογκέ της Αργεντινής, ένας βιομήχανος απέκτησε γιο. Ο μικρός ήταν ένα απ' τα λίγα παιδιά της χώρας που μεγάλωσαν με ανέσεις μέσα σε εύπορο οικονομικά περιβάλλον και στα χρόνια της ενηλικίωσής του μπήκε στη νομική σχολή. Οι ανέσεις και το εξασφαλισμένο του μέλλον όμως δεν αρκούσαν για να τον εμποδίσουν να ασχοληθεί με το μεγάλο πάθος της πατρίδας του, το ποδόσφαιρο. 

Σε μικρή ηλικία εντάχθηκε στις ακαδημίες της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Το ταλέντο του ξεχώρισε αμέσως και έκανε το ντεμπούτο του με την ανδρική ομάδα, το 1985, στην ηλικία των μόλις 16 ετών. Έμεινε εκεί για πέντε χρόνια, έως ότου ο συμπατριώτης του, Χόρχε Σολάρι, προπονητής της Τενερίφης, του έδωσε το εισιτήριο για το υπερατλαντικό ταξίδι και τον έντυσε με τα χρώματα της νησιωτικής ομάδας, το καλοκαίρι του 1990 και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Μιλάμε φυσικά για τον Φερνάντο Ρεδόντο, τον "Πρίγκηπα", που συμπύκνωσε στο πρόσωπό του την ολότητα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, συνδυάζοντας τη σκληρότητα και την αλητεία των αμυντικών με την κομψότητα και την τέχνη των επιθετικών της χώρας του τανγκό.

ΣΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ ΤΗΣ ΛΑ ΛΙΓΚΑ

Ο Σολάρι, ο οποίος ήταν θιασώτης του menottismo, του θεαματικού δηλαδή ποδοσφαίρου, όπως το παρουσίασε ο Σέζαρ Λουίς Μενότι ως ομοσπονδιακός προπονητής της εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1978, αποδείχτηκε απόλυτα επιδραστικός στην ποδοσφαιρική εξέλιξη και στη διαμόρφωση του αγωνιστικού στυλ του Ρεδόντο. Τον ενθάρρυνε να δουλέψει ακόμη περισσότερο με το δημιουργικό μέρος των καθηκόντων του και του έδωσε μεγάλες ελευθερίες μέσα στο γήπεδο, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για αμυντικό χαφ εκείνη την εποχή.

Φορώντας τη λευκή φανέλα, ο νεαρός άσσος άρχισε να τραβάει τα βλέμματα, αλλά η εκτίναξη θα ερχόταν σχεδόν δυο χρόνια αργότερα.  Τον Απρίλιο του 1992 ανέλαβε προπονητής ένας ακόμη συμπατριώτης του, ο θρύλος της Ρεάλ και της εθνικής Αργεντινής Χόρχε Βαλντάνο. Υπό τις οδηγίες του νέου κόουτς η Τενερίφη συνέχισε να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο, καταλαμβάνοντας μάλιστα το 1993 την εξωφρενική πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα!

Το μεγαλύτερο σοκ όμως δεν ήταν αυτό. Την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 1991-92 οι νησιώτες υποδέχτηκαν στο "Ελιοντόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ" τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία ήθελε νίκη, προκειμένου να πάρει το πρωτάθλημα απ' την Μπαρτσελόνα. Η ψυχωμενη Τενερίφη όμως δεν κατέβηκε να κάνει τον κομπάρσο στη μαδριλένικη φιέστα και παρότι βρέθηκε να χάνει με 0-2 από νωρίς, έκανε τη μεγάλη ανατροπή και πήρε τη νίκη με 3-2, αφήνοντας τους "μερένχες" εμβρόνητους και στέλνοντας την κούπα στη Βαρκελώνη.

Σαν από ντεζά βου ή λες κι η μοίρα ήθελε να γελάσει, την επόμενη χρονιά η ιστορία επαναλήφθηκε. Την τελευταία αγωνιστική η Ρεάλ ταξίδεψε και πάλι στις Κανάριες Νήσους, θέλοντας ξανά τη νίκη, με την οποία θα έπαιρνε το πρωτάθλημα απ' τους μισητούς "μπλαουγκράνα". Το τέλος του αγώνα βρήκε τη "Βασίλισσα" σοκαρισμένη, να έχει χάσει με 2-0 και την Μπαρτσελόνα ξανά πρωταθλήτρια!

Ο Ρεδόντο τις σεζόν 1993 και 1994 ψηφίστηκε Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς για την ομάδα του, ενώ με τη φανέλα της εθνικής του πέρασε απο διάφορα κύματα, μέχρι την καταξίωση. Στο Μουντιάλ του 1990 ήταν στις κλήσεις του ομοσπονδιακού προπονητή Κάρλος Μπιλάρδο, αλλά αρνήθηκε να εκπροσωπήσει τη χώρα του. Η δικαιολογία του ήταν πως είχε εξετάσεις για τη Νομική, στην οποία σπούδαζε, ήταν όμως κοινό μυστικό πως ως λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου και του menottismo, αντιπαθούσε τον Μπιλάρδο και το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας που αυτός πρέσβευε, το bilardismo. Όταν όμως το 1991 ανέλαβε νέος τεχνικός ο Άλφιο Μπασίλε, ο μακρυμάλλης μέσος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Το 1992 η Αργεντινή κατέκτησε το Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 1992, στο οποίο ο Ρεδόντο βραβεύτηκε ως MVP, ενώ ένα χρόνο αργότερα στέφθηκε βασίλισσα και στο Copa America του 1993. 

Το Αρχιπέλαγος πλέον δεν τον χωρούσε κι όταν ο Βαλντάνο, το 1994, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ, είχε έρθει η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα.

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η μετακίνηση του Αργεντίνου στους "μερένχες" κόστισε το ποσό των μόλις 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, κάνοντάς τον ίσως την πιο value for money μεταγραφή στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου.

Αρχικά οι οπαδοί δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι για την έλευσή του, καθώς δεν τον χαρακτήριζε ιδιαίτερη ταχύτητα, ενώ όταν ανέλαβε προπονητής της Ρεάλ ο Καπέλο εξέφρασε την αμφιβολία του για το αν θα κατάφερνε να ανταποκριθεί στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Γρήγορα όμως ο Ρεδόντο απέδειξε με την κλάση του το πόσο άδικο είχαν και έγινε ο σημαντικότερος κρίκος των "μπλάνκος" στις κατακτήσεις του πρωταθλήματος το 1997 και του Τσάμπιονς Λιγκ το 1998. Στον τελικό του τελευταίου μάλιστα κατάπιε το κέντρο της Γιουβέντους, αποτελούμενο απ' τους Ντάβιντς, Ντεσάμπ και Ζιντάν, αναγκάζοντας τον τεχνικό της Ρέαλ, Γιουπ Χάινκες, να δηλώσει πως "ο καθοριστικός μας παίκτης ήταν ο Ρεδόντο".

Το ζενίθ όμως της δόξας του το φύλαγε για την τελευταία του σεζόν στη Μαδρίτη. Ως αρχηγός πλέον της ομάδας έκανε ασύλληπτα πράγματα, με αποκορύφωμα τον επαναληπτικό προημιτελικό εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο πρώτος αγώνας στην Ισπανία είχε λήξει με το ισόπαλο 0-0 κι οι δυο ομάδες θα έλυναν τις διαφορές τους στο Ολντ Τράφορντ. Εκείνη η Γιουνάιτεντ, κάτοχος του τρεμπλ, θεωρούνταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου και στο κέντρο της δέσποζαν οι παρουσίες των εκπληκτικών Ρόι Κιν, Πολ Σκόουλς και Ντέιβιντ Μπέκαμ. Οι ίδιοι οι παίκτες της Ρεάλ δήλωσαν πως μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο με φόβο, όμως ο Ρεδόντο φρόντισε να καταστήσει σαφές το ποιος ήταν το αφεντικό. Το παιχνίδι του ήταν θρυλικό, σε σημείο να διδάσκεται σε σχολές ποδοσφαίρου και οι χαφ των "μπέμπηδων" εξαφανίστηκαν λες κι έπεσαν σε μαύρη τρύπα. Με το σκορ 0-2 υπέρ των "μερένχες" ο Αργεντίνος χαφ έβαλε το κερασάκι στην τούρτα δίνοντας αυτή την ασίστ για το τρίτο γκολ.

Ναι, αυτή η ασίστ ανήκει σε αμυντικό χαφ.

Η εμφάνισή του αυτή οδήγησε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, μετά το τέλος του αγώνα, να αναρρωτηθεί αν ο Ρεδόντο είχε μαγνήτες στα πόδια. 

Στη συνέχεια η Ρεάλ απέκλεισε την Μπάγερν για να υποτάξει στον τελικό και τη Βαλένθια, στεφόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης για όγδοη φορά, με το Ρεδόντο να βραβεύεται ως MVP της διοργάνωσης.

Τα χρόνια της δόξας όμως συνέπεσαν με την απομάκρυνσή του απ' την εθνική ομάδα. Ο νέος τεχνικός Ντανιέλ Πασαρέλα απαίτησε απ' τους παίκτες του να κουρέψουν τα μακριά μαλλιά τους. Μοναδικοί επαναστάτες αποδείχτηκαν οι Ρεδόντο και Κανίγια, οι οποίοι αρνήθηκαν, καθώς θεωρούσαν την κόμη τους μέρος της προσωπικότητάς τους. Τη στήριξή του δήλωσε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, λέγοντας πως η ιστορία της Αργεντινής ήταν γραμμένη με μακριά μαλλιά. Αυτό όμως δεν άλλαξε κάτι κι οι δυο αστέρες δεν ήταν στις κλήσεις για το Μουντιάλ του 1998.

Όταν αργότερα ο Μπιέλσα αντικατέστησε τον Πασαρέλα στον πάγκο της ομάδας, ο Ρεδόντο αντιπροσώπευσε και πάλι την πατρίδα του για δύο αγώνες. Αργότερα όμως, έχοντας πλέον τριανταρίσει ανακοίνωσε την απόσυρσή του, δηλώνοντας πως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του συλλόγου και της εθνικής ταυτόχρονα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το καλοκαίρι του 2000 εκλέχθηκε ως νέος πρόεδρος της Ρεάλ ο Φλορεντίνο Πέρεθ. Κατά την προεκλογική περίοδο, όμως, ο Ρεδόντο είχε πάρει φανερά το μέρος του αντιπάλου του, του παλιού προέδρου Λορέντσο Σανθ. Ο νεοεκλεγείς Πέρεθ δε θα το άφηνε να περάσει έτσι και συμφώνησε για την πώληση του Αργεντίνου θρύλου στη Μίλαν, πίσω απ' την πλάτη του. Όταν ο ίδιος το έμαθε, συγκάλεσε συνέντευξη τύπου και δήλωσε δημοσίως πως όλες οι κινήσεις έγιναν εν αγνοία του, πράγμα που εξαγρίωσε τους οπαδούς των "μπλάνκος" και τους οδήγησε σε επεισόδια με απαίτηση για την παραμονή του παίκτη. Μ' αυτό τον άδοξο τρόπο το κεφάλαιο Ρεάλ Μαδρίτης έκλεισε και η μετακίνηση στο Μιλάνο ήταν γεγονός.

Η τύχη όμως είχε γυρίσει την πλάτη της και σε μια απ' τις πρώτες προπονήσεις ο έμπειρος χαφ τραυματίστηκε σοβαρά. Ο τραυματισμός αυτός τον οδήγησε τρεις φορές στο χειρουργείο και του κόστισε την αγωνιστική απουσία δυόμιση ετών. Δείγμα του χαρακτήρα του ήταν το γεγονός πως αυτά τα δυόμιση χρόνια παραιτήθηκε απ' το μισθό του και ζήτησε μάλιστα να επιστρέψει το σπίτι και το αυτοκίνητο που του είχαν παραχωρήσει οι "ροσονέρι", πράγμα που ο διευθύνων σύμβουλος Αντριάνο Γκαλιάνι αρνήθηκε.

Μετά την επιστροφή στην ενεργό δράση ο 33χρονος πλέον Ρεδόντο δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος παίκτης κι η καριέρα του έφτασε στη δύση της το 2004. Φορώντας την κοκκινόμαυρη φανέλα όμως έζησε την αποθέωση που του άξιζε, όταν αντιμετωπίζοντας τη Ρεάλ στη δεύτερη φάση των ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2003, βγήκε ως αλλαγή αφήνοντας τη θέση του στον Αντρέα Πίρλο, στο 79ο λεπτό. Το Σαντιάγκο Μπερναμπέου σείστηκε απ' το standing ovation που του χρωστούσε κι η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε.

ΤΙ ΠΑΙΚΤΗΣ ΗΤΑΝ;

Η πληθωρικότητα του Αργεντίνου ως αμυντικό χαφ ήταν ανεπανάληπτη στα χρονικά του ποδοσφαίρου.

Ανασταλτικά ήταν απροσπέλαστος. Μπορεί να μην ήταν ο πιο γρήγορος παίκτης, αλλά αναπλήρωνε την έλλειψη ταχύτητας με τρομερή τακτική αντίληψη. Διάβαζε σωστά τις φάσεις με αποτέλεσμα οι τοποθετήσεις του να είναι στο σωστό σημείο, χωρίς να χρειάζεται να είναι τρεχαντήρι, περίπου όπως έκανε στη σύγχρονη εποχή ο Μπουσκέτς. Υπερείχε αφάνταστα όμως του Ισπανού στις ατομικές μονομαχίες, όπου με το μυώδες, ύψους 1,86 κορμί, το νεύρο και το αλήτικο παιχνίδι με τη χρήση αγκώνων κατάπινε τους αντιπάλους.

Στο δημιουργικό κομμάτι, ως γνήσιος regista, μπορούσε να υποδεχτεί την πάσα απ' την άμυνα με πλάτη στο γήπεδο και να απελευθερωθεί σπάζοντας το αντίπαλο πρέσινγκ. Με την μπάλα στα πόδια είτε έδινε ρυθμό με passing game σαν τον Μπουσκέτς, είτε δημιουργούσε με βαθιές μπαλιές όπως ο Πίρλο. Το καλύτερο βέβαια ήταν όταν αποφάσιζε να κουβαλήσει την μπάλα. Με τεχνική του ανώτατου επιπέδου και αμέτρητες ντρίμπλες έπαιζε σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου, θυμίζοντας από πιο σύγχρονους τον Ινιέστα, τραβώντας και αδειάζοντας αντιπάλους και δημιουργώντας καταστάσεις για την ομάδα του.

Ο Ρεδόντο ήταν ένα εξάρι, οκτάρι και δεκάρι ταυτόχρονα, με εξίσου σημαντική συμβολή σε ανασταλτικά και δημιουργικά καθήκοντα. Ένας ταυτόχρονα σκληρός και αέρινος ποδοσφαιριστής, αλήτης και μάγος.

Ένα ανεπανάληπτο κράμα, φτιαγμένο από ατσάλι και μετάξι.

Γιώργος Παυλίδης