Footballholics.gr Hall of Fame - Σέντερ μπακ
Στο σημερινό αφιέρωμα θα πάμε στους κεντρικούς αμυντικούς. Πιο συγκεκριμένα θα επιλέξουμε μεταξύ των αμυντικών, που σε παλιότερες εποχές θεωρούνταν λίμπερο ή sweeper και που στη σημερινή εποχή είναι οι πιο τεχνίτες της άμυνας και συμμετέχουν πολύ στην ανάπτυξη του παιχνιδιού της ομάδας τους. Παίκτες δηλαδή σαν τον Πικέ ή τον Μπονούτσι και όχι σαν τον Πουγιόλ ή τον Κιελίνι. Θα ονομάσουμε λοιπόν τους πρώτους σέντερ μπακ, ενώ τους δεύτερους, που θα επιλεγούν στη συνέχεια θα τους αναφέρουμε σαν στόπερ.
Όπως έχουμε ξαναπεί, κάθε παίκτης μπορεί να επιλεγεί μόνο για μία δεκαετία. Αν έχει πιάσει δύο δεκαετίες, τότε θα επιλεγεί η καλύτερή του. Παράλληλα θα επιλεγεί μόνο για μία θέση στο γήπεδο, ακόμη κι αν έκανε καριέρα σε περισσότερες. Αυτός είναι ο λόγος που λείπει απ’ τη λίστα ο Μαλντίνι, καθώς θα μπει αργότερα ως αριστερό μπακ.
Σίγουρα κάποιοι θα αδικηθούν, αλλά μετά το κλείσιμο της ενδεκάδας θα επιλέξουμε ακόμη δύο παίκτες σε κάθε θέση, για κάθε δεκαετία. Οπότε αν κάποιοι δε δουν αυτούς που θα ήθελαν, ας μην απογοητευτούν ακόμη. Ας ξεκινήσει το αφιέρωμα.
FOOTBALLHOLICS.GR HALL OF FAME
ΣΕΝΤΕΡ ΜΠΑΚ
1951-1960
Μπίλι Ράϊτ
Ο Άγγλος αποτελεί μύθο για τη Γουλβς και την εθνική του. Αποτέλεσε τον πρώτο παίκτη της ιστορίας που έσπασε το φράγμα των 100 διεθνών συμμετοχών (105 συνολικά), με τις 90 να τις κάνει ως αρχηγός. Αν και ήταν κοντός για σέντερ μπακ (1,78), αυτό δεν τον εμπόδισε να κάνει τεράστια καριέρα, καθώς τον βοηθούσε η ποδοσφαιρική του ευφυΐα να διαβάζει τις φάσεις και να κόβει καθαρά. Επίσης η χρησιμοποίησή του σαν σέντερ φορ στα νιάτα του, τον έκανε άνετο με την μπάλα στα πόδια, κάτι σπάνιο για αμυντικό της εποχής.
1961-1970
Μπόμπι Μουρ
Ο θρύλος της Γουέστ Χαμ ήταν αρχηγός της Αγγλίας στην κατάκτηση του Μουντιάλ το 1966. Ο Πελέ τον χαρακτήρισε ως τον καλύτερο αμυντικό που αντιμετώπισε ποτέ, ενώ ο Φέργκιουσον τον θεωρεί τον καλύτερο αμυντικό όλων των εποχών. Ο Μουρ ήταν εγκεφαλικός παίκτης που διάβαζε τέλεια το παιχνίδι, με αποτέλεσμα τα κοψίματά του να είναι καθαρά, ενώ ήταν άψογος στην ανάπτυξη και στο κουβάλημα της μπάλας, παίζοντας πάντα με το κεφάλι ψηλά.
Σήμερα το άγαλμά του κοσμεί το εξωτερικό του Γουέμπλεϊ.
1971-1980
Φραντς Μπεκενμπάουερ
Ο Κάιζερ. Τα λόγια είναι περιττά.
1981-1990
Γκαετάνο Σιρέα
Ο Ιταλός ήταν ακόμη ένας πανέξυπνος αμυντικός, που έπαιζε καθαρά, γιατί διάβαζε σωστά τις φάσεις. Στο δημιουργικό κομμάτι ήταν επίσης ικανότατος, σε μια εποχή που οι αμυντικοί δε φημίζονταν για την τεχνική τους. Με τη Γιουβέντους πήρε τα πάντα, ενώ με την Ιταλία στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1982. Ο Σιρέα αποτελούσε το λόγο που έως το 1990 δεν ήταν βασικός στην εθνική ομάδα ο θρυλικός Φράνκο Μπαρέζι.
1991-2000
Ματίας Ζάμερ
Στην αρχή της καριέρας του ήταν αμυντικό χαφ, αλλά στη συνέχεια οπισθοχώρησε στη θέση του λίμπερο. Ο Γερμανός ήταν πανέξυπνος και τεχνίτης κι ήταν ο ηγέτης της Ντόρτμουντ στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, το 1997. Αποτελεί τον προτελευταίο αμυντικό που έχει βραβευτεί με τη Χρυσή Μπάλα, το 1996.
2001-2010
Ρίο Φέρντιναντ
Ο υψηλόσωμος αμυντικός αποτέλεσε τον ογκόλιθο στα μετόπισθεν της Γιουνάιτεντ τη δεκαετία του 2000. Ήταν ηγετικός, τεχνίτης και πολύ καλός στον αέρα. Το καλοκαίρι του 2002 ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αποφάσισε την αγορά του απ’ τη Λιντς για το τρομερό για την εποχή ποσό των 46 εκατομμυρίων ευρώ, καθιστώντας τον την ακριβότερη μεταγραφή αγγλικής ομάδας όλων των εποχών. Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, καθώς ο Άγγλος ήταν κομβικός στις επιτυχίες που ακολούθησαν, ενώ μαζί με τον Βίντιτς συνέθεσε ένα απ’ τα καλύτερα αμυντικά δίδυμα όλων των εποχών.
2011-2020
Σέρχιο Ράμος
Θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται και στα στόπερ. Δεν ήταν τόσο καλός μπαλαδόρος όσο ο Πικέ, αλλά ήταν πιο πλήρης και δεν παρουσίασε τέτοια πτώση στο τέλος της δεκαετίας. Ταχύτατος, ανίκητος στον αέρα, καλός με την μπάλα στα πόδια, ηγετικός και στα δύσκολα έβγαινε πάντα μπροστά. Έχει γράψει ιστορία με την επίτευξη κρίσιμων γκολ με τη φανέλα της Ρεάλ και είναι απ’ τους καλύτερους αμυντικούς σκόρερ όλων των εποχών, καθώς μετράει έως τώρα 129 τέρματα στην καριέρα του. Το μόνο μειονέκτημα του ήταν το σκληρό και συχνά αντιαθλητικό και βρώμικο παιχνίδι του, που αντικατοπτρίζεται στις 27 κόκκινες κάρτες που έχει αντικρύσει.
Γιώργος Παυλίδης