Άφησε την ψυχή της στο Χάιμπουρι...

 

Η μετακόμιση της Άρσεναλ απ’ την ιστορική της έδρα, το Χάιμπουρι, στο Emirates Stadium πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2006. Οι πρώτες σκέψεις για μετακόμιση ξεκίνησαν τη δεκαετία του '90.

Εκείνη την εποχή μεγαλύτερος αντίπαλος των "κανονιέρηδων" ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, του Άλεξ Φέργκιουσον. Το Ολντ Τράφορντ, η έδρα των "μπέμπηδων", με τη χωρητικότητα των 74000 θεατών, συνιστούσε ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στο καυτό, αλλά μικρό Χάιμπουρι των 38000 καθισμάτων. Ήταν όλο και πιο ξεκάθαρο πως αν η Άρσεναλ ήθελε να συνεχίσει να αποτελεί τον έτερο πόλο στο δίπολο του αγγλικού ποδοσφαίρου, θα έπρεπε να έχει ένα μεγαλύτερο γήπεδο. Αυτό θα της προσέφερε περισσότερα έσοδα από εισιτήρια και λοιπές χρήσεις των χώρων και γενικότερα μεγαλύτερη δυναμική και μεγέθυνση του brand της

Η πρώτη σκέψη ήταν η επέκταση του Χάιμπουρι. Το δημοτικό συμβούλιο όμως την απέρριψε, καθώς το γήπεδο περιβαλλόταν από κατοικίες. Τα επόμενα έτη ακούστηκαν διάφορες ιδέες, όπως η αγορά του Γουέμπλεϊ και τελικά το 2000 η Άρσεναλ ανακοίνωσε την αγορά ενός οικοπέδου στο Άσμπερτον Γκρόουβ, μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά απ’ την έδρα της. Το δημοτικό συμβούλιο έδωσε την έγκρισή του και ξεκίνησαν τα έργα για την πραγματοποίηση "της μεγαλύτερης απόφασης στην ιστορία του συλλόγου", σύμφωνα με τον Αρσέν Βενγκέρ.

Η οικοδόμηση του νέου γηπέδου ξεκίνησε το 2002 και μετά από καθυστερήσεις για οικονομικούς λόγους, ολοκληρώθηκε το 2006. Το συνολικό κόστος ανήλθε στα 390 εκατομμύρια λίρες, μέρος των οποίων πλήρωσε η αεροπορική εταιρεία Emirates, η οποία και θα του έδινε το όνομά της. Το καλοκαίρι του 2006 οι "κανονιέρηδες" ολοκλήρωσαν τη μετακόμιση στο νέο τους σπίτι, το Emirates Stadium, ενώ το ιστορικό Χάιμπουρι μετατράπηκε σε ένα σύμπλεγμα κατοικιών.

Η μεταστέγαση της ομάδας πάντως έδειξε απ’ την αρχή κιόλας πως δεν εξελισσόταν καλά. Η νέα έδρα ήταν κρύα και χωρίς ταυτότητα, ενώ σαν από σύμπτωση ξεκίνησε και η αγωνιστική πτώση.

Μέχρι το 2004 και το αήττητο πρωτάθλημα κυριαρχούσε το δίπολο Άρσεναλ-Γιουνάιτεντ. Τότε όμως ο νέος ιδιοκτήτης της Τσέλσι, Ρόμαν Αμπράμοβιτς έριξε πακτωλό χρημάτων στην ομάδα του, για να ντύσει στα μπλε αστέρες όπως οι Ντρογκμπά, Τσεχ, Άσλεϊ Κόουλ, Ρόμπεν και το Ζοσέ Μουρίνιο ως προπονητή. Συνδυαστικά με την επάνοδο της Γιουνάιτεντ με μια νέα γεννιά παικτών, με κυριότερους τους Βίντιτς, Εβρά, Κάρικ, Ρούνεϊ, Τέβεζ και κυρίως Κρ. Ρονάλντο, η Άρσεναλ δεν ξαναδιεκδίκησε ποτέ το πρωτάθλημα. Τελευταία μεγάλη επιτυχία του Βενγκέρ ήταν η παρουσία της ομάδας του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006, την τελευταία σεζόν πριν την αλλαγή της έδρας της. Έκτοτε οι "κανονιέρηδες" έβρισκαν παρηγοριά στην παρουσία στην τετράδα που οδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ και στην περιοδική κατάκτηση μικρότερων τίτλων, όπως το Κύπελλο.

Η πτώση στην απόδοση και η επακόλουθη απουσία στη διεκδίκηση τίτλων έκαναν τον οργανισμό να ψάξει τις αιτίες της παρακμής. Μια απ’ αυτές θεωρήθηκε πως ήταν η νέα έδρα, το Έμιρεϊτς. Η κατασκευή ήταν ολοκαίνουρια και υπερσύγχρονη, της έλειπε όμως η ταυτότητα κι η παράδοση. Αν δεν υπήρχε το σήμα της ομάδας στους εξωτερικούς τοίχους, θα μπορούσε να είναι το γήπεδο οποιασδήποτε ομάδας.

Η λύση την οποία εμπνεύστηκε ο Αρσέν Βενγκέρ ονομάστηκε arsenalisation, ή σε ελεύθερη μετάφραση "αρσεναλοποίηση". Αυτή περιελάμβανε μια σειρά μετατροπών, αλλαγών και προσθηκών σε πολλούς χώρους του σταδίου, ώστε να ταυτιστεί περισσότερο με την ομάδα.

Η πρώτη μετατροπή ήταν η τοποθέτηση λευκών καθισμάτων που σχημάτιζαν ένα κανόνι, στην κερκίδα απέναντι απ’ το σημείο εισόδου των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο, ενώ ακολούθησε η μετονομασία των τεσσάρων κερκίδων, με τις νέες ονομασίες να αντιστοιχούν σ’ αυτές του Χάιμπουρι, East Stand, West Stand, The North Bank και The Clock End. Στην κορυφή της τελευταίας τοποθετήθηκε μια μεγεθυμένη ρέπλικα του περίφημου ρολογιού του Χάιμπουρι, όπου στεκόταν στο ίδιο σημείο, ενώ το γνήσιο ρολόι βρίσκεται στον εξωτερικό περίβολο.

Όσον αφορά τους περιβάλλοντες χώρους, τοποθετήθηκαν σε οκτώ σημεία του εξωτερικού τοίχου ισάριθμες γιγαντοαφίσες, κάθε μία απ’ τις οποίες απεικονίζει τέσσερις απ’ τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν την κόκκινη φανέλα. Οι επιλογές των 32 απεικονιζόμενων έγιναν απ’ τα μέλη του λονδρέζικου συλλόγου, μετά από ψηφοφορία.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το Spirit of Highbury, ένα μακρόστενο μνημείο που απεικονίζει με χρονολογική σειρά τους 482 ποδοσφαιριστές και τους 14 προπονητές της ομάδας που πάτησαν το χορτάρι του Χάιμπουρι την περίοδο 1913-2006. Υπεύθυνος της κατασκευής ήταν ο ιστορικός της Άρσεναλ, Φρεντ Ολίερ, ο οποίος κατάφερε να βρει φωτογραφίες όλων των μορφών εκτός από τέσσερις, αυτές των ποδοσφαιριστών Τομ Μάξγουελ, Γουίλλιαμ Μέικοκ, Τζέιμς Κάλντγουελ και Φρεντ Τζόουνς.

Η τελευταία πινελιά της αναμόρφωσης ήταν η τοποθέτηση αγαλμάτων, που παριστούσαν θρύλους του συλλόγου, περιμετρικά του γηπέδου. Αρχικά τοποθετήθηκαν αυτά των Τιερί Ανρί, Τόνι Άνταμς και του μυθικού προπονητή Χέρμπερτ Τσάπμαν, ενώ στη συνέχεια προστέθηκαν αυτά των Ντένις Μπέργκαμπ και του ιστορικού διοικητικού στελέχους Κεν Φράιαρ.

Οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν είχαν σίγουρα θετικό οπτικό αποτέλεσμα. Το γήπεδο πλέον θυμίζει Άρσεναλ, αλλά και πάλι του λείπει αυτή η παραδοσιακή εμφάνιση των βρετανικών γηπέδων, αυτό το κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, αλλά όταν είναι εκεί το νιώθεις. Αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει κατά την κατασκευή του γηπέδου, είναι να είχε δοθεί οδηγία ώστε η ανατολική πλευρά να αντιγράψει την εντυπωσιακή μαρμάρινη όψη που χαρακτήριζε την East Stand της παλιάς έδρας.

Το πρόβλημα όμως δεν ήταν μόνο η εμφάνιση. Αυτό που κάνει ένα γήπεδο ιστορικό είναι ο κόσμος και οι θρίαμβοι της ομάδας. Η Άρσεναλ αναγκάστηκε τα επόμενα χρόνια μετά την κατασκευή του γηπέδου να πουλάει κάθε χρόνο τουλάχιστον ένα βασικό παίκτη, προκειμένου να το αποπληρώσει. Το γεγονός αυτό υποθήκευσε το μέλλον της, καθώς όχι μόνο δεν μπορούσε να ενισχυθεί, αλλά αντιθέτως αποδυναμωνόταν, την ίδια στιγμή που τα ρούβλια της Τσέλσι και το τεράστιο brand της Γιουνάιτεντ άνοιξαν την οικονομική διαφορά και μονοπωλούσαν τα πρωταθλήματα. Όταν το Έμιρεϊτς επιτέλους αποπληρώθηκε, ήταν πλέον πολύ αργά για να καλυφθεί το χάσμα, ενώ η είσοδος της "αραβικής" Σίτι στο κλαμπ των μεγάλων και η αναγέννηση της Λίβερπουλ με τον Κλοπ έκαναν τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Το περίφημο Marble Hall του Χάιμπουρι

Ο σύλλογος άλλαξε σελίδα με την αποχώρηση του Βενγκέρ και ψάχνει ακόμη τα πατήματά του. Τα δείγματα του Αρτέτα είναι θετικά, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και πολύς χρόνος για να νιώσουν οι οπαδοί των "κανονιέρηδων" στις εξέδρες του Έμιρεϊτς συναισθήματα σαν αυτά που ένιωθαν οι πατεράδες τους στο ιστορικό Χάιμπουρι.

Γιώργος Παυλίδης