Αστικοί μύθοι του ποδοσφαίρου και η κατάρριψή τους Νο. 2

 

Σε προηγούμενο άρθρο της σελίδας είχαμε παρουσιάσει επτά μεγάλους αστικούς μύθους, που κυριαρχούν στο χώρο του ποδοσφαίρου. Σήμερα το αφιέρωμα αυτό αποκτά και δεύτερο μέρος, προκειμένου να προστεθούν επιπλέον μύθοι, που είναι πιστευτοί από μεγάλη μερίδα ποδοσφαιρόφιλων.

#1 ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ο στοιχηματισμός στο ποδόσφαιρο είναι το ίδιο παλιός με το ίδιο το άθλημα και για να είμαστε ακριβείς υπάρχει γενικότερα απ' την αρχή του αθλητισμού στην ανθρώπινη ιστορία. Υπήρξε απ’ την εποχή της αυγής του ποδοσφαίρου στη βιομηχανική Αγγλία, το 19ο αιώνα, ενώ υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για στημένους αγώνες τουλάχιστον απ’ τη δεκαετία του 1920. Στο σημερινό ποδόσφαιρο υπήρξε απλώς εκσυγχρονισμός του τζόγου, με το ίντερνετ και τα διαδικτυακά καζίνο να κυριαρχούν. Δεν είναι όμως τίποτα νέο, είναι μόνο η καινούρια μορφή μιας παμπάλαιας συνήθειας του ανθρώπου, η οποία υπήρχε καθόλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

#2 ΚΕΡΔΙΣΕ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΕΛΑΣ…

Η φανέλα είναι απλά ένα κομμάτι υφάσματος. Όταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη ιστορία (ή την πιο βαριά φανέλα όπως συνηθίζεται να λέγεται) κερδίζει μια άλλη, αυτό γίνεται καθαρά για ποδοσφαιρικούς λόγους. Τέτοιοι λόγοι είναι οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές, ο καλύτερος προπονητής, η πιο καυτή έδρα με το κοινό που φωνάζει, ακόμη κι ο παράγοντας τύχη, κατά τη διάρκεια του αγώνα. Το μοναδικό που θα λέγαμε πως επηρεάζεται είναι η ψυχολογία των παικτών και των αντιπάλων , λόγω της γνώσης της ιστορίας του συλλόγου.

Αυτό όμως δε φτάνει και γι’ αυτό όλη αυτή η ιστορία με το βάρος της φανέλας είναι απλά φούμαρα, που λέγονται όταν δεν υπάρχει η ικανότητα να αναλυθεί ορθολογικά αυτό που συνέβη εντός αγωνιστικού χώρου. Μόνο τα τελευταία έτη έχουμε δει τη Ρεάλ να δέχεται τέσσερα γκολ στην έδρα της απ’ τον Άγιαξ, την εξάκις πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπάγερν να αποκλείεται απ’ τη Βιγιαρεάλ, την κραταιά Λίβερπουλ να μένει εκτός απ’ την άτιτλη Ατλέτικο και τη Γιουβέντους να τρώει τη σκόνη των Πόρτο, Λυών και Βιγιαρεάλ. Αν έπαιζαν μπάλα οι φανέλες, το αποτέλεσμα πολλών αγώνων θα ήταν προδιαγεγραμμένο. Ευτυχώς που δεν είναι έτσι.

#3 Ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΚΑΡΛΟΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ ΦΑΟΥΛ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Συγγνώμη που το χαλάω, αλλά δεν ήταν. Ο Βραζιλιάνος ήταν φανταστικός παίκτης, ίσως το καλύτερο αριστερό μπακ που έχει δει ποτέ ο κόσμος, ενώ αποτελούσε κι έναν πολύ καλό εκτελεστή φάουλ. Το πολύ καλός όμως διαφέρει απ’ το κορυφαίος. Ο παλαίμαχος θρύλος έχει πετύχει 27 διασυλλογικά γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ και άλλα τέσσερα με τη φανέλα της χώρας του, σύνολο 31.

Θα έπρεπε να διπλασιάσουμε τα γκολ και να τα κάνουμε 62, για να μπει οριακά μέσα στη δεκάδα των κορυφαίων. Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, οι Μέσι και Κριστιάνο με 58 εύστοχες εκτελέσεις έκαστος, υπολείπονται ενός τέρματος για να ισοφαρίσουν τα 59 του Μαρσελίνιο Καριόκα και να μπουν στο top 10. Φυσικά το ρεκόρ του πρώτου Ζουνίνιο των 77 τερμάτων είναι απλησίαστο…

Βλέπουμε λοιπόν πως τα 31 δεν είναι τόσα πολλά. Ο λόγος της ύπαρξης αυτού του μύθου δεν είναι πως ο Ρομπέρτο Κάρλος σκόραρε τόσα γκολ, αλλά το τι γκολ σκόραρε. Οι εικόνες που μας χάρισε, μας έχουν καρφωθεί στο μυαλό και συνδυαστικά με τη νοσταλγία για τους παλιότερους παίκτες μας οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα. Για να το συνοψίσουμε σε δυο λόγια, θα αναφέρουμε μια φράση που χρησιμοποιείται στην Αγγλία. "Not a great goalscorer, but a scorer of great goals".

#4 ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΤΟΡΕΣ ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΤΣΕΛΣΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ 2012

Απλά όχι. Το πρώτο παιχνίδι στο Λονδίνο είχε λήξει 1-0 υπέρ των "μπλε". Στον επαναληπτικό του Καμπ Νου η Μπαρτσελόνα είχε προηγηθεί με 2-0, αλλά ο Ραμίρες μείωσε σε 2-1, δίνοντας στην Τσέλσι σκορ πρόκρισης, χάρη στο εκτός έδρας γκολ. Στη συνέχεια οι "μπλαουγκράνα" πίεσαν ασφυκτικά, αλλά ο Τσεχ και η τύχη έσωσαν τους Λονδρέζους.

Στην τελευταία φάση του αγώνα και με όλη την Μπαρτσελόνα μπροστά ο Τόρες έφυγε σε άδειο γήπεδο και έκανε εύκολα το 2-2. Ναι μεν το γκολ ήταν iconic, αλλά σε επίπεδο πρόκρισης δεν έπαιξε ρόλο. Η Τσέλσι ούτως ή άλλως προκρινόταν και με το 2-1, ενώ ο διαιτητής ήταν έτοιμος να σφυρίξει τη λήξη.

#5 Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ EURO ΤΟ 2004

Το αντίθετο. Ενώ μέχρι το 2004 είχαμε προκριθεί μόλις μία φορά σε Euro και μία σε Μουντιάλ (αποχωρώντας ταπεινωτικά και στα δύο), μετά το θρίαμβο στην Πορτογαλία η εθνική έδωσε το παρών σε δύο Euro και δύο Μουντιάλ. Και μάλιστα το 2012 και το 2014 προκρίθηκε απ’ τους ομίλους και προχώρησε σε νοκ άουτ φάση.

Σίγουρα μετά το 2014 έγιναν συσσωρευμένα διοικητικά λάθη στην ΕΠΟ, που μας οδήγησαν 20 χρόνια πίσω, αλλά οι επί δέκα χρόνια προκρίσεις σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων δεν είναι μικρό πράγμα. Η επιτυχία αυτή είχε ως βάση το θρίαμβο του 2004 και τους ποδοσφαιριστές που μας ανέβασαν στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο.

#6 Η ΝΑΠΟΛΙ ΠΗΡΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ 80's ΩΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ

Μόνο ως όνομα ήταν αουτσάιντερ. Η μαφία της πόλης είχε απλώσει τα πλοκάμια της στην ομάδα, για τους δικούς της λόγους και τα χρήματα που δόθηκαν για την ενίσχυσή της ήταν πολλά.

Η μεγαλύτερη μεταγραφή ήταν φυσικά ο Μαραντόνα, για τον οποίο η Νάπολι έσπασε το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής του κόσμου, αφού δόθηκε στην Μπαρτσελόνα το τότε εξωφρενικό ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ, το καλοκαίρι του 1984. Η ενίσχυση όμως δε σταμάτησε εκεί. Ντύθηκαν επίσης στα γαλάζια μεγάλοι παίκτες όπως οι Καρέκα, Τζιοβάνι Φραντσίνι, Φερνάντο Ντι Νάπολι και Αλεμάο, ενώ τα τμήματα υποδομής έβγαλαν το μεγάλο Τσίρο Φεράρα.

Αν έπρεπε να αντιστοιχήσουμε τη Νάπολι με ομάδα της σύγχρονης εποχής, αυτή είναι η Μάντσεστερ Σίτι των Αράβων ή η Τσέλσι του Αμπράμοβιτς και όχι μια σταχτοπούτα όπως η Λέστερ.

Γιώργος Παυλίδης