Μια ενδεκάδα τόσο υποτιμημένη...

Στο αφιέρωμα που ακολουθεί θα παρουσιαστεί μια ενδεκάδα υποτιμημένων ποδοσφαιριστών. Υποτιμημένων είτε όσον αφορά την αναγνώρισή τους από κόσμο και media, είτε όσον αφορά την καριέρα και τους τίτλους τους, Επιλέχθηκαν παίκτες απ' τη δεκαετία του '90 και μετά, καθώς έχουμε γι' αυτούς περισσότερο υλικό και πληροφορίες. Ως τακτική διάταξη χρησιμοποιείται το 4-3-3 και γίνεται προσπάθεια να υπάρχει πρακτική λειτουργικότητα, αποφεύγοντας τη συνήθεια που γίνεται πχ σε καλύτερες ενδεκάδες της χρονιάς να βάζουν τρία δεκάρια στις θέσεις του κέντρου.

Ας αρχίσει το αφιέρωμα.

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ: Κέιλορ Νάβας

Ο Κοσταρικανός υπήρξε για μια πενταετία βασικός τερματοφύλακας της Ρεάλ Μαδρίτης κατά τη διάρκεια της οποίας κατέκτησε τρία Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Πρωτάθλημα Ισπανίας. Ο ίδιος με τις καθοριστικές του εμφανίσεις είχε μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας κι αν και ποτέ δεν μπήκε στην κουβέντα δίπλα στον Νόιερ ή τον Κουρτουά για το αν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου, σίγουρα αποτελούσε έναν top class πορτιέρο. Το άσχημο παρουσιαστικό του κι η χαμηλή εμπορικότητα έπαιξαν ρόλο στην πώλησή του το 2019, καθώς η Ρεάλ διαχρονικά ήθελε οι παίκτες της όχι μόνο να είναι αστέρες, αλλά και να μοιάζουν με αστέρες. Αυτή τη στιγμή φορώντας την φανέλα της Παρί, βάζει δύσκολα στον πρωταθλητή Ευρώπης Ντοναρούμα και μοιράζονται τον χρόνο συμμετοχής.

ΣΕΝΤΕΡ ΜΠΑΚ: Ράφα Μάρκεζ

Ο ισόβιος αρχηγός της εθνικής ομάδας του Μεξικό πέρασε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του στην Μπαρτσελόνα. Από το 2003 έως το 2008 ήταν ο παρτενέρ του Πουγιόλ στην άμυνα των "μπλαουγκράνα", συνθέτοντας ένα απ’ τα καλύτερα δίδυμα της Ευρώπης, ενώ τα επόμενα δύο χρόνια έχασε τη θέση του απ’ τον Πικέ, προτού αποχωρήσει, με απολογισμό δύο Τσάμπιονς Λιγκ και τέσσερα πρωταθλήματα. Σπουδαία πράγματα κατάφερε και με τη φανέλα της εθνικής του, με την οποία συμμετείχε ως αρχηγός σε πέντε Μουντιάλ και κατέκτησε δύο Gold Cup (το βορειοαμερικάνικο αντίστοιχο του Euro). Τον χαρακτήριζαν η ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, η ηγετική φυσιογνωμία και η τεχνική του, που μπορεί για τα σημερινά δεδομένα να μας φαίνεται συνηθισμένη, όμως στην εποχή του ήταν κλασάτο σέντερ μπακ.

ΣΕΝΤΕΡ ΜΠΑΚ: Ρομπέρτο Αγιάλα

Ο "El Raton" έκανε καριέρα στις Ρίβερ Πλέιτ, Νάπολι, Μίλαν, Σαραγόσα, αλλά εκεί που δοξάστηκε ήταν με τη φανέλα της Βαλένθια. Στην πρώτη του σεζόν με τις νυχτερίδες ήταν φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ και αναδείχτηκε καλύτερος αμυντικός της χρονιάς, ενώ τα επόμενα χρόνια κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο UEFA. Με την εθνική Αργεντινής της οποίας υπήρξε ο μακροβιότερος αρχηγός κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην Ολυμπιάδα του 2004.

Λόγω του βραχύσωμου παρουσιαστικού του δε γέμιζε το μάτι, ήταν όμως πολύ καλός στο εναέριο παιχνίδι, ήταν ηγέτης και έβγαζε τον αέρα του μεγάλου παίκτη. Αναλογικά με την αξία του πήρε λίγους τίτλους, ειδικά αν τον συγκρίνουμε με άλλους μεγάλους σύγχρονούς του μεγάλους αμυντικούς, όπως οι Νέστα, Φέρντιναντ, Πουγιόλ...

ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ: Θέσαρ Αθπιλικουέτα

Ένας πολυσύνθετος παίκτης, μια ήρεμη δύναμη. Ο 32χρονος αρχηγός της Τσέλσι εκτός της φυσικής του θέσης ως δεξί μπακ, παίζει με ευχέρεια και στην αριστερή πτέρυγα καθώς και ως στόπερ. Δυνατό σημείο του παιχνιδιού του η αμυντική του ικανότητα και η τακτική του προσήλωση, ενώ στο επιθετικό σκέλος χωρίς να είναι τρομερός, είναι σίγουρα παραπάνω από τίμιος. Είναι ένας αφανής ηγέτης και θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος οποιασδήποτε ενδεκάδας. Με τους "μπλε" έχει κατακτήσει κυριολεκτικά τα πάντα, μεταξύ των οποίων δύο πρωταθλήματα, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων κι ένα Γιουρόπα Λιγκ.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ: Χοάν Καπντεβίλα

Ο Ισπανός ήταν ένα απ' τα πιο ολοκληρωμένα φουλ μπακ της γεννιάς του. Τρομερά δημιουργικός σε μια εποχή που τα μπακ δε φημίζονταν για τις επιθετικές αρετές τους. Αποτέλεσε ένα απ' τα βασικά γρανάζια της εθνικής του στην κατάκτηση του Euro το 2008 και του Μουντιάλ το 2010. Η παραμονή του στη Βιγιαρεάλ κι η μη μετακίνησή του σε μεγαλύτερη ομάδα κόστισαν στην υστεροφημία του.

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΧΑΦ: Σέρχιο Μπουσκέτς

Το καλύτερο αμυντικό χαφ της σύγχρονης εποχής, αυτός που καθιέρωσε τον ρόλο του deep lying playmaker σαν απαραίτητο στους μεγάλους συλλόγους. Δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε υποτιμημένο από άποψη καριέρας ή τίτλων, αλλά απ’ την άποψη της μικρής αναγνώρισης του κοινού προς το πρόσωπό του. Μερίδιο ευθύνης σ’ αυτή την απαξίωση έχει σίγουρα η μεγάλη πτώση της απόδοσής του τα τελευταία χρόνια, όμως ο Ισπανός στα ντουζένια του δεν έβλεπε κανέναν και ήταν ο θεμέλιος λίθος της Μπαρτσελόνα και της Εθνικής Ισπανίας. Χωρίς την παρουσία του είναι αμφίβολο αν όλες οι ομάδες αναζητούσαν πλέον αμυντικά χαφ με τα χαρακτηριστικά των Ζορζίνιο, Ρόντρι, Ντε Γιονγκ... Το παλμαρέ του στολίζουν ένα Μουντιάλ, ένα Euro, τρία Τσάμπιονς Λιγκ και οκτώ πρωταθλήματα.

BOX-TO-BOX: Φερνάντο Ρεδόντο

Μάγος και αλήτης, δαντελένιος και σκύλος. Το πακέτο του Αργεντίνου ήταν ανεπανάληπτο. Αν και η κανονική του θέση ήταν αμυντικό χαφ, μπορούσε να παίξει οπουδήποτε, η κλάση του ήταν τέτοια που μπορούσε να πάρει όλο το κέντρο μόνος του. Είχε τη δύναμη, τα τρεξίματα και την αυταπάρνηση να κερδίζει μονομαχίες και να ανακτά την μπάλα σε φάση άμυνας, αλλά εκεί που τραβούσε τα βλέμματα ήταν με την κατοχή στα πόδια του. Ντρίμπλες, επελάσεις, κάθετες πάσες, άπλωμα του παιχνιδιού… Με τα λευκά της Ρεάλ αποθεώθηκε και πήρε δύο πρωταθλήματα και δύο Τσάμπιονς Λιγκ, αργότερα πρόσθεσε από ένα ακόμη ως "ροσονέρο" με τη Μίλαν. Με τα γαλάζια της πατρίδας του πρόλαβε και κατέκτησε ένα Κόπα Αμέρικα, όμως η καριέρα του με την εθνική διακόπηκε όταν καυγάδισε με τον ομοσπονδιακό προπονητή, που είχε την απαίτηση να κουρέψει τα μακριά μαλλιά του. Φυσικά αρνήθηκε. Πήρε τίτλους, πήρε βραβεία, πήρε αγάπη απ’ τον κόσμο, όμως η υποτίμηση προς το πρόσωπό του είναι πως όταν μιλάνε γι΄ αυτόν, δεν καταλαβαίνουν πως μιλάνε για το καλύτερο ίσως αμυντικό χαφ όλων των εποχών.

BOX-TO-BOX: Γκούτι

Ένας πραγματικός αρτίστας που συνδύαζε την άψογη τεχνική με ποδοσφαιρική ευφυΐα και ηγετική προσωπικότητα. Αν κι ο Χοσέ Μαρία Γκουτιέρεθ ήταν ένας απ’ τους καλύτερους μέσους της γενιάς του, έζησε στη σκιά των πολλών αστέρων της Ρεάλ, όπως οι Ζιντάν, Φίγκο και Μπέκαμ και πλήρωσε την παρουσία τους, καθώς θυσιάστηκε με συνεχή εναλλαγή του σε διάφορες θέσεις του γηπέδου.

Είχε τρομερή τακτική αντίληψη, κουβαλούσε μπάλα και ντρίμπλαρε. Οι δημιουργικές του ικανότητες ήταν μεγάλες και το καλύτερο ήταν πως τις ξεδίπλωνε σε δύσκολα μέτρα, στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Με τις ασίστ του μας έχει χαρίσει πανέμορφα στιγμιότυπα.

ΔΕΞΙ ΕΞΤΡΕΜ: Άνχελ Ντι Μαρία

Ο Ντι Μαρία έδειξε απ’ τα πρώτα ευρωπαϊκά του βήματα στην Μπενφίκα πως επρόκειτο για ένα ταλέντο πρώτου μεγέθους. Ταχύτατος, με άριστη τεχνική και ένας απ΄ τους καλύτερους ντριμπλέρ μπορούσε να φτιάξει καταστάσεις μόνος του. Ήταν πρωταγωνιστής στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος και ενός Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ, ενώ στην Παρί είναι απ’ τους πολυτιμότερους παίκτες της ομάδας κι ας μην έχει τη λάμψη των Νεϊμάρ και Εμπαπέ. Με τη φανέλα της χώρας του κατέκτησε ένα Κόπα Αμέρικα με δικό του γκολ στον τελικό. Βασικός λόγος για την προκατάληψη ως προς την αξία του είναι η εμφάνισή του, καθώς είναι ένας απ’ τους πιο άσχημους παίκτες στην Ευρώπη, με συνέπεια να μην είναι εμπορικός.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΕΞΤΡΕΜ: Πέδρο

Ο Πέδρο Ροντρίγκεζ Λεντέσμα αποτέλεσε, ίσως, τον πιο παραγνωρισμένο παίκτη της τελευταίας δεκαετίας. Κατάφερε και βρήκε χώρο στην ενδεκάδα της καλύτερης Μπαρτσελόνα όλων τον εποχών, με παίκτες όπως οι Μέσι, Βίγια, Ανρί, Αλέξις, Νεϊμάρ κ.α.. Ήταν ένας παίκτης του προπονητή, που με την ίδια ευκολία έπαιζε από κλασικό εξτρέμ πάνω στη γραμμή μέχρι δεύτερος επιθετικός και προσέφερε ένταση και πρέσινγκ σε ψηλά μέτρα στο γήπεδο. Σε Τσέλσι και Ρόμα δεν τα πήγε το ίδιο καλά, όμως στη Λάτσιο φαίνεται να βρήκε την Ιθάκη του. Στην πλούσια συλλογή του συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι τίτλοι που μπορούσε να κατακτήσει, ένα Μουντιάλ, ένα Euro, τρία Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιουρόπα Λιγκ και έξι πρωταθλήματα. Τέλος αξίζει ν’ αναφερθεί πως είναι ο πρώτος παίκτης που σκόραρε σε έξι διαφορετικές διασυλλογικές διοργανώσεις, όταν το 2009-10 με την Μπαρτσελόνα βρήκε στόχο σε πρωτάθλημα, κύπελλο, ισπανικό σούπερ καπ, Τσάμπιονς Λιγκ, σούπερ καπ Ευρώπης και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ: Φερνάντο Μοριέντες

Ο Ισπανός επιθετικός αποτελούσε το βαρύ πυροβολικό της Ρεάλ Μαδρίτης, μαζί με τον συμπατριώτη του Ραούλ. Αν και κατέκτησε μαζί της τρία Τσάμπιονς Λιγκ και δύο πρωταθλήματα, έπεσε θύμα της μεταγραφικής πολιτικής των Γκαλάκτικος και απομακρύνθηκε άκομψα, λόγω της έλευσης του Ρονάλντο. Πήρε την εκδίκηση του αποκλείοντας τη Ρεάλ με τη Μονακό, με την οποία έκανε εκπληκτική σεζόν , στη συνέχεια έκανε ένα αποτυχημένο πέρασμα απ’ τη Λίβερπουλ και έλαμψε ξανά με τη φανέλα της Βαλένθια. Υψηλή απόδοση είχε και με την εθνική του ομάδα, με 27 γκολ σε 47 συμμετοχές. Αν και ήταν καθαρό σέντερ φορ, δεν ήταν βαρύς. Μπορούσε να παίξει με πρόσωπο προς την εστία και το παιχνίδι του ήταν ωραίο στο μάτι, λόγω καλής τεχνικής και ικανότητας να ντριμπλάρει.

ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΕΣ

Τζο Χαρτ

Μιλάμε για τον καλύτερο Άγγλο τερματοφύλακα τουλάχιστον των τελευταίων 30 ετών. Έχει πάνω από 100 clean sheets στο πρωτάθλημα και κρατάει το ρεκόρ με τέσσερις βραβεύσεις ως Χρυσό Γάντι της Πρέμιερ Λιγκ. Ο τρόπος που έφυγε απ’ τη Σίτυ ήταν άκομψος και αποτελεί, ίσως, τη μεγαλύτερη αδικία του Γκουαρντιόλα προς ποδοσφαιριστή του, αφού δεν του έδωσε καν την ευκαιρία να παλέψει για τη θέση του.

Νίκι Μπατ

Ο λιγότερο λαμπερός της τάξης του '92, με πάθος όμως που ξεχείλιζε. Προσέφερε στη Μάντσεστερ αυταπάρνηση, τρεξίματα αλλά και κάποια αξέχαστα γκολ. Δε γινόταν όμως να ξεχωρίσει απέναντι στην προσωπικότητα του Ρόι Κιν και την ποιότητα των Σκόουλς και Μπέκαμ.

Μοχάμεντ Σαλάχ

Ο "Φαραώ" είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης του κόσμου αυτή τη στιγμή και έχει την καθολική αναγνώριση φίλων κι εχθρών. Ο μόνος λόγος που βρίσκεται σ’ αυτήν τη λίστα είναι η επιδεικτική αγνόησή του από θεσμούς και διοργανώτριες αρχές, όσον αφορά τις βραβεύσεις ποδοσφαιριστών. Για τη Χρυσή Μπάλα του 2021 ο Αιγύπτιος ήταν κάτω από Κριστιάνο, Μπενζεμά, Ζορζίνιο…

Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ

Ο Βούλγαρος βρήκε χώρο για συμμετοχές στη Γιουνάιτεντ των Κριστιάνο, Ρούνεϊ και Τέβεζ, κατέκτησε το Χρυσό Παπούτσι της Πρέμιερ Λιγκ τη σεζόν 2010-11 με 20 γκολ, ενώ αποτελεί και τον αρχισκόρερ της εθνικής του ομάδας. Με τους "μπέμπηδες", καθώς και με τις Τότεναμ και Λεβερκούζεν είχε επίδοση πάνω από 0,40 γκολ ανά αγώνα. Παρά το σωματότυπο του βαρέως φορ, είχε αξιοσημείωτα καλή τεχνική. Ίσως ο λόγος που δεν αγαπήθηκε ιδιαίτερα απ’ το κοινό να ήταν ο κάπως βαρετός τρόπος παιχνιδιού του.

...και ο δικός μας Έλληνας

Χρήστος Μαλαδένης

Εδώ προφανώς μιλάμε για τα ελληνικά στάνταρ, χωρίς να γίνεται σύγκριση με τους προηγούμενους.

Ο κιτρινόμαυρος άσσος έπαιζε από κόφτης μέχρι σέντερ φορ. Δαντελένιος παίκτης που κολλούσε την μπάλα στα πόδια και παράλληλα είχε τακτική ευφυΐα, τρεξίματα, κουβαλούσε μπάλα κι είχε έφεση στο σκοράρισμα. Αδικήθηκε όσον αφορά τη μη κλήση του στην εθνική ομάδα. Αντίθετα όμως με άλλους παίκτες που δεν κλήθηκαν, όπως ο Στολτίδης, ο Μαλαδένης για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν κέρδισε την αγάπη και την αναγνώριση ούτε καν απ’ το κοινό της δικής του ομάδας.

Γιώργος Παυλίδης