Μια υπερεκτιμημένη ενδεκάδα

 

Στις αρχές Μαρτίου είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα σε μια ενδεκάδα υποτιμημένων ποδοσφαιριστών. Σήμερα θα επιχειρήσουμε το αντίθετο και θα παρουσιάσουμε μια ενδεκάδα υπερεκτιμημένων. Είτε υπερεκτιμημένων στη συνείδηση του κόσμου, είτε όσον αφορά τις διακρίσεις της καριέρας τους, είτε όσον αφορά τα ποσά που δαπανήθηκαν για την αγορά τους και δεν τα δικαιολόγησαν. Θα παρουσιάσουμε μια διάταξη σε 4-2-3-1, προσπαθώντας, όπως και στο προηγούμενο αφιέρωμα, να βγάλουμε μια λειτουργική ομάδα.

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ: Κέπα Αριθαμπαλάγα

Οκ, κανείς δεν τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Βρίσκεται σ’ αυτή τη λίστα γιατί η αγορά του κόστισε στην Τσέλσι 80 εκατομμύρια ευρώ! Κρατάει ακόμη το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής τερματοφύλακα όλων των εποχών. Highlight της θητείας του στους "μπλε" είναι η άρνησή του να βγει αλλαγή στην παράταση του τελικού του League Cup το 2019, πριν τη διαδικασία των πέναλτυ. Αυτή τη στιγμή γυαλίζει τον πάγκο, βλέποντας την πλάτη του Μεντί.

ΣΕΝΤΕΡ ΜΠΑΚ: Νταβίντ Λουίζ

Ο Βραζιλιάνος ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος, ήξερε πολλή μπάλα για αμυντικός και έκανε καλό ξεκίνημα στην Ευρώπη με τη Μπενφίκα. Μετά από ένα σημείο όμως φάνηκε πως ήταν υπερβολικά επιπόλαιος και έκανε πολλά τσαφ. Το ερώτημα είναι πώς συνέχιζε να παίζει σε πρωτοκλασσάτες ομάδες για τόσα χρόνια, ακόμα κι όταν ήταν φανερό ότι δεν έκανε γι’ αυτό το επίπεδο.

ΣΕΝΤΕΡ ΜΠΑΚ: Φάμπιο Καναβάρο

Ο βασιλιάς των υπερεκτιμημένων. Ήταν σίγουρα ένας πολύ καλός κεντρικός αμυντικός, αλλά αυτό που τον έκανε μύθο είναι οι ανεπανάληπτες εμφανίσεις του στο Mundial του 2006, που του έδωσαν, άδικα κατά τη γνώμη του γράφοντος, τη Χρυσή Μπάλα εκείνης της χρονιάς. Δεν είναι πως ήταν κακός παίκτης, δεν ανήκει όμως στην κουβέντα για τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών, ούτε καν για τους καλύτερους της εποχής του. Ούτε καν για το αν ήταν ο καλύτερος Ιταλός αμυντικός της εποχής του. Ο Νέστα ήταν.

Αυτό φαίνεται κι απ’ τη διασυλλογική του καριέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας ποτέ δεν αποτέλεσε τον αμυντικό ογκόλιθο της εθνικής Ιταλίας που θαυμάσαμε εκείνο το καλοκαίρι. Αυτή η συγκλονιστική εικόνα ήταν η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.

ΔΕΞΙ ΜΠΑΚ: Γκάρι Νέβιλ

Ο Τάσος Πάντος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τίμια αγωνιστική εικόνα, πολύ φιλότιμο και ως εκεί. Ο Άγγλος κατέκτησε ένα τεράστιο σύνολο τίτλων, απλά γιατί έπαιζε σε μια απ’ τις μεγαλύτερες ομάδες της εποχής του. Και έπαιζε εκεί τόσα χρόνια γιατί προερχόταν απ’ τις ακαδημίες του συλλόγου, ως μέλος της τάξης του ‘92.

Έχει κατακτήσει τον απίστευτο αριθμό των 12 πρωταθλημάτων και των δύο Τσάμπιονς Λιγκ, περισσότερα ακόμα κι απ’ τα καλύτερα δεξιά μπακ όλων των εποχών.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ: Άσλεϊ Γιανγκ

Ο Άγγλος είχε αγοραστεί το καλοκαίρι του 2011 απ' την τότε κραταιά Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αντί 18 εκατομμυρίων ευρώ. Χωρίς να δικαιολογήσει ποτέ ούτε τα χρήματα που δαπανήθηκαν, ούτε καν την παρουσία του στην ομάδα, παρέμεινε για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο μέλος του ρόστερ των "μπέμπηδων" για εννιάμιση χρόνια! Επίσης αξιοπερίεργο είναι το γεγονός πως συμπλήρωσε 39 συμμετοχές με την εθνική Αγγλίας.

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΧΑΦ: Κλοντ Μακελελέ

Ο Γάλλος παικταράς σίγουρα ήταν ένα απ’ τα καλύτερα αμυντικά χαφ της εποχής του. Η θύμισή του όμως συνοδεύεται από φράσεις όπως "η Ρεάλ κατέρρευσε όταν έφυγε ο Μακελελέ" ή "η Τσέλσι έγινε μεγάλη ομάδα με το Μακελελέ στη σύνθεσή της". Όσον αφορά τη Ρεάλ, η φυγή του από εκεί μόνο καλό έκανε στην υστεροφημία του, οι "μερένχες" θα κατέρρεαν και με το Γάλλο στη σύνθεσή τους. Ήταν ακριβώς η εποχή που έκαναν ενδεκάδα μόνο με μεσοεπιθετικούς στο κέντρο τους, ακόμη κι αν υπήρχε ο Μακελελέ δίπλα του θα ήταν οι Φίγκο, Μπέκαμ, Ζιντάν. Μηδέν ισορροπία, ενώ δε βοηθούσε η γενικότερη παρακμή της Ρεάλ, ούτε οι αστείοι προπονητές που διαδέχτηκαν τον Ντελ Μπόσκε, όπως κάποιος Βαντερλέι Λουξεμπούργκο. Στην Τσέλσι απ’ την άλλη όταν αντικαταστάθηκε απ’ τον Εσιέν δε φάνηκε η απουσία του. Όσο για τη σύγκριση που κάνουν κάποιοι με τον Καντέ, θα πω μόνο ένα πράγμα. Δεν υφίσταται σύγκριση, ο Καντέ είναι πολύ καλύτερος απ’ το Μακελελέ, δεν τον βλέπει καν.

ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΧΑΦ: Νεμάνια Μάτιτς

Ο Μάτιτς είναι απλά ένα σκληρό χαφ, ένας ξυλοκόπος στο χώρο του κέντρου. Είναι καλή απορία το πώς έκανε τόσα χρόνια καριέρα στις ομάδες που ήταν, καθώς ξεκάθαρα δεν ανήκει σ’ αυτό το επίπεδο. Χωρίς την παρουσία του μέντορά του, Ζοσέ Μουρίνιο, μάλλον δε θα έπαιζε καν στην Πρέμιερ Λιγκ, ο τελευταίος όμως θεώρησε καλή ιδέα να δώσει 25 εκατομμύρια για να τον μεταγράψει στην Τσέλσι και μετά από τριάμιση χρόνια άλλα 45 για να τον πάρει μαζί του στο Μάντσεστερ...

ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΧΑΦ: Φιλίπε Κουτίνιο

Κατά τη θητεία του στη Λίβερπουλ ο Κουτίνιο είχε εξελιχθεί σε παγκόσμιας κλάσης παίκτη. Όταν όμως το καλοκαίρι του 2017, μετά τη φυγή του Νεϊμάρ, εκδήλωσε ενδιαφέρον η Μπαρτσελόνα, ο Βραζιλιάνος κίνησε γη και ουρανό για να ντυθεί "μπλαουγκράνα". Η μεταγραφή έγινε τελικά μετά από έξι μήνες για το τερατώδες ποσό των 135 εκατομμυρίων ευρώ. Κι ενώ η Λίβερπουλ χωρίς αυτόν έφτασε στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο, η καριέρα του παίκτη πήρε την κατηφόρα και κατέληξε τον Ιανουάριο του 2022 να πάει ως δανεικός στην Άστον Βίλα, όπου έχει αρχίσει να βρίσκει ξανά τον καλό του εαυτό.

ΔΕΞΙ ΕΞΤΡΕΜ: Αντουάν Γκριεζμάν

Η κανονική του θέση είναι δεύτερος επιθετικός, αλλά θα μπορούσε να παίξει σαν εσωτερικός επιθετικός συγκλίνοντας από δεξιά με αντίθετο πόδι. Βρίσκεται στη λίστα επειδή αποτελεί ακόμα μία φαεινή μεταγραφή της Μπαρτσελόνα με ποσό που δεν αντικατοπτρίζει την αξία του. Ο Γάλλος είναι καλός παίκτης, αλλά όχι για 120 εκατομμύρια. Το ότι το στυλ παιχνιδιού του δεν ταίριαξε στους "μπλαουγκράνα" δεν είναι δική του ευθύνη. Οποιοσδήποτε έβλεπε μπάλα ήξερε πως δε θα ταιριάξει, εκτός απ’ αυτούς που έκλεισαν τη μεταγραφή.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΕΞΤΡΕΜ: Ουσμάν Ντεμπελέ

Ο συγκεκριμένος έμπαινε άνετα και σε αφιέρωμα με θέμα τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς απατεώνες. Μία καλή σεζόν στην Ντόρτμουντ ήταν αρκετή για να κάνει την πανικόβλητη, μετά την αποχώρηση Νεϊμάρ, Μπαρτσελόνα να δώσει 140(!) εκατομμύρια για να τον αποκτήσει. Τι έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια στη Βαρκελώνη; Να περνάει περισσότερο χρόνο σαν τραυματίας, παρά στο γήπεδο και να βρίσκεται μονίμως αντιμέτωπος με πειθαρχικά παραπτώματα. Το γιατί οι Καταλανοί φαγώνονται να τον ανανεώσουν ή το γιατί δεν τον πούλησαν όταν είχαν προτάσεις από άλλες ομάδες ή το γιατί αυτές οι άλλες ομάδες τον ήθελαν είναι καλές απορίες...

ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ: Μάουρο Ικάρντι

Ο Αργεντίνος ακόμη και στα καλύτερά του ήταν ένας one touch finisher με μονοδιάστατο παιχνίδι και χωρίς να προσφέρει σε άλλους τομείς πέρα απ’ το σκοράρισμα. Είχε κερδίσει τα credits στην Ίντερ απλά επειδή έτυχε στη χειρότερη εποχή της νεότερης ιστορίας του συλλόγου και τα γκολ του αποτελούσαν μια όαση μέσα στη γενικότερη μιζέρια. Περισσότερο έχει απασχολήσει για εξωαγωνιστικά, παρά για αμιγώς ποδοσφαιρικά θέματα.

ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΕΣ

Εντέν Αζάρ

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Τσέλσι τον θαυμάσαμε και τον θεωρήσαμε έναν απ’ τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Το καλοκαίρι του 2019 η Ρεάλ τον αγόρασε για 100 εκατομμύρια, με σκοπό να αποτελέσει το νέο μεγάλο της αστέρι μετά τη φυγή του Ρονάλντο. Ο Βέλγος όμως δε θύμισε ποτέ τον παικταρά με τα μπλε, που ξέραμε. Μόνιμα τραυματίας, μόνιμα υπέρβαρος και όποτε έπαιξε ήταν απλά ανούσιος. Άνετα θα μπορούσε να μπει στη θέση του Κουτίνιο ή του Γκριεζμάν ως βασικός στην ενδεκάδα.

Ζοάο Φέλιξ

Με μόλις μισή σεζόν στα πόδια του με την Μπενφίκα, μεταγράφηκε στην Ατλέτικο Μαδρίτης για 127(!) εκατομμύρια. Ναι μεν είναι ταλαντούχος, αλλά το ποσό που δόθηκε είναι εξωπραγματικό για το potential του νεαρού. Προφανώς και έως τώρα δε δικαίωσε τις προσδοκίες.

Μίροσλαβ Κλόζε

Ακόμη μία περίπτωση παίκτη που, ναι μεν καλός ήταν, αλλά λαμβάνει περισσότερα credits απ’ όσα αξίζει. Μετά το πολύ καλό ξεκίνημά του σε Καιζερσλάουτερν και Βέρντερ, μεταγράφηκε στην Μπάγερν, όπου η παρουσία του ήταν απλά τίμια. Στη συνέχεια ανέκαμψε στη Λάτσιο, αλλά κι εκεί παρότι η εικόνα του ήταν καλή, δεν ξεχώριζε τόσο πολύ όπως πχ ο Ιμόμπιλε στο παρόν. Αντιθέτως εκεί που ο παλαίμαχος άσσος διέπρεψε ήταν με την εθνική Γερμανίας, της οποίας αποτελεί τον αρχισκόρερ, ενώ είναι και ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών σε τελική φάση Μουντιάλ. Τα κατορθώματά του στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση είναι και αυτά που έπλασαν εν μέρει το μύθο του.

Γιώργος Παυλίδης