Μια ρομαντική ιστορία στο Γουίμπλεντον

 

Η Wimbledon F.C. αποτελούσε το καμάρι της ομώνυμης πόλης, ενός προαστίου στα νοτιοδυτικά του Λονδίνου και ήταν ο κύριος λόγος που τα σαββατιάτικα απογεύματα, στις παμπ γινόταν το αδιαχώρητο. Ως ποδοσφαιρικός σύλλογος είχε ιδρυθεί το μακρινό 1889 και είχε μακροχρόνια παρουσία στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.

Εκείνο, όμως, που έκανε τη Wimbledon να ξεχωρίζει δεν ήταν οι τίτλοι, ούτε οι επιτυχίες, αλλά το δέσιμο με την τοπική κοινωνία. Αυτό δεν ξεθώριασε με την επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου, παρέμενε εκεί, στους δρόμους και τις παμπ, παρέα με μπύρες και σημαίες, θυμίζοντας παλιότερες ρομαντικές εποχές. Η νοοτροπία των μελών ήταν κι αυτή ιδιαίτερη και έκανε τους Dons, όπως ήταν το παρατσούκλι τους, να θυμίζουν περισσότερο συμμορία, παρά ομάδα. Σίγουρα οι θεατές βλέποντας τους αγώνες δεν έβλεπαν όμορφο ποδόσφαιρο, έβλεπαν όμως φιλότιμο και αυταπάρνηση.

Η Wimbledon είναι η πρωταγωνίστρια, η πριγκίπισσα του παραμυθιού. Αυτό το παραμύθι, όμως, δε γινόταν να έχει μόνο πριγκίπισσα. Έχει και πρίγκιπα. Και αφού έχει πρίγκιπα, δε γίνεται να λείπει ο δράκος

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ

Το 1986 η Wimbledon κερδίζει την άνοδο στα σαλόνια της First Division, της ανώτατης κατηγορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μόλις δύο χρόνια μετά έχει καταφέρει να προκριθεί στον τελικό του FA Cup, όπου και θα αντιμετωπίσει τη μεγάλη Λίβερπουλ. Το βράδυ πριν τον τελικό οι παίκτες τα έπιναν στην παμπ “The fox and grapes” παρέα με οπαδούς, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση της ομάδας. Όλη η πόλη ζούσε κι ανέπνεε για τον τελικό κι οι αγαπημένοι της συμμορίτες δεν είχαν σκοπό να τους απογοητεύσουν.

Με μπροστάρη τον διαβόητο Βίνι Τζόουνς ξεκίνησαν να τραμπουκίζουν τους “κόκκινους” απ’ τη φυσούνα και μπήκαν στο γήπεδο με μάτι που γυάλιζε. Ο Λόρι Σάντσεζ άνοιξε το σκορ στο πρώτο ημίχρονο, οι Dons έπρεπε απλά ν’ αντέξουν την κόκκινη καταιγίδα. Και άντεξαν κάνοντας κατάθεση ψυχής, έστω κι αν χρειάστηκαν τον τερματοφύλακα Ντέιβ Μπίσαντ να αποκρούει πέναλτυ στις αρχές του δευτέρου μέρους. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά η Τρελή Συμμορία είχε κατακτήσει το αρχαιότερο τρόπαιο στον κόσμο του ποδοσφαίρου και έγινε η μοναδική ομάδα με κατάκτηση και της επαγγελματικής και της ερασιτεχνικής μορφής του Κυπέλλου Αγγλίας, αφού είχε πάρει το FA Trophy το 1963.

Η αδικία που θα βίωνε την επόμενη χρονιά η ομάδα ήταν πως δεν της επιτράπηκε να εξαργυρώσει την επιτυχία της, συμμετέχοντας στο Κύπελλο Κυπελλούχων, εξαιτίας της απαγόρευσης συμμετοχής αγγλικών ομάδων σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μετά την τραγωδία του Χέιζελ. Η χρυσή εποχή όμως συνεχίστηκε και η Wimbledon παρέμεινε συνεχόμενα κάτοικος πρώτης κατηγορίας έως το 2000, οπότε και υποβιβάστηκε, οδηγούμενη έτσι σε οικονομική κατάρρευση.

Μελανό σημείο αυτής της περιόδου θα χαρακτηρίζαμε την εγκατάλειψη της παραδοσιακής της έδρας, του Plough Lane απ’ το 1912. Ο λόγος ήταν η ίδρυση της Premier League στη θέση της First Division και η ακόλουθη εφαρμογή των μέτρων του λόρδου Τέιλορ, περί ασφάλειας των γηπέδων. Η ιστορική έδρα των Dons δεν πληρούσε τις νέες προδιαγραφές, καθώς ελάχιστες βελτιώσεις είχαν γίνει απ’ την εποχή της κατασκευής της κι έτσι η ομάδα το 1991 αναγκάστηκε να παίζει ως φιλοξενούμενη στο Selhurst Park της άσπονδης γειτόνισσας Crystal Palace.

Η ΑΡΠΑΓΗ

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 ένα νέο προάστιο χτίστηκε βορειοδυτικά του Λονδίνου, το Μίλτον Κέινς. Η νέα πόλη αποτέλεσε σπίτι για επιχειρηματίες, εργολάβους και γενικότερα για ευκατάστατα μέλη της κοινωνίας. Παρά τη ύπαρξη λίγων τοπικών ομάδων, φάνηκε γρήγορα η επιθυμία της ντόπιας κοινότητας να τραβήξει στα μέρη της μια ομάδα με ιστορία και θέση σε υψηλότερες κατηγορίες. Οι πρώτες απόπειρες ήταν αποτυχημένες, αφού οι προσπάθειες με την Τσάρλτον το 1973, την Wimbledon το 1979 και τη Luton Town το 1983 δεν ευοδώθηκαν. Το σχέδιο φάνηκε να αποτυγχάνει, όταν το 1993 εμφανίστηκε ο δράκος του παραμυθιού, ο Πιτ Γουίνκελμαν.

Ο Άγγλος επιχειρηματίας στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ήταν επικεφαλής μιας εργολαβικής επενδυτικής κοινοπραξίας. Συνέλαβε το σχέδιο κατασκευής ενός τεράστιου εμπορικού κέντρου στο Μίλτον Κέινς, που θα περιελάμβανε και ποδοσφαιρικό γήπεδο. Χρήματα υπήρχαν, ο χώρος υπήρχε, έλειπε η ομάδα που θα στεγαζόταν εκεί. Στις αρχές των ‘00s προσέγγισε τις QPR, Crystal Palace και Luton Town χωρίς αποτέλεσμα. Το 2001 όμως ένα συμβάν θα ήταν καθοριστικό, η τοποθέτηση του Τσαρλς Κόπελ στη θέση του προέδρου της Wimbledon, απ’ τους Νορβηγούς ιδιοκτήτες της.

Ο Κόπελ ξεκίνησε συζητήσεις με τον Γουίνκελμαν και τελικά συμφώνησαν να μεταφερθεί η έδρα των Dons στο Μιλτον Κέινς. Η αντίδραση των οπαδών του συλλόγου, απέναντι στη μεταφορά της έδρας 90 χιλιόμετρα μακριά τους, ήταν άμεση. Προσέφυγαν στα αρμόδια όργανα της FA, ώστε να ακυρωθεί η μετακίνηση, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να διοριστεί τριμελής επιτροπή που θα έπαιρνε την απόφαση. Και τελικά η απόφαση αυτή το 2002 ισοδυναμούσε με τον χειρότερο εφιάλτη τους. Μόλις τους είχαν κλέψει την ομάδα. Μια μικρή μερίδα οπαδών ακολούθησε τον σύλλογο στη νέα του έδρα, όταν η μετακίνηση ολοκληρώθηκε το επόμενο έτος. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως δεν είχε πει την τελευταία της λέξη.

Το Μάϊο του 2002 ιδρύθηκε η AFC Wimbledon στην ιστορική παμπ “The fox and grapes”, όπου είχαν πιει οι παίκτες μαζί με τους οπαδούς πριν το μεγάλο τελικό με τη Λίβερπουλ και όπου οι πρώτοι παίκτες του συλλόγου φορούσαν τις στολές τους πριν τους αγώνες, όταν δεν υπήρχαν ακόμη αποδυτήρια. Η καινούρια ομάδα είχε ιδιοκτήτη τους οπαδούς της, με τη μορφή της κοινοπραξίας “The Dons Trust” και διατηρούσε το μωβ χρώμα στις φανέλες και το σήμα με τον δικέφαλο αετό, με αλλαγή μόνο το χρώμα του φόντου.

Το καλοκαίρι του 2004 και 90 χιλιόμετρα βορειοδυτικά το έγκλημα θα ολοκληρωνόταν. Η Wimbledon FC μετονομάστηκε σε Milton Keynes Dons, υιοθετήθηκαν λευκές εμφανίσεις για τους παίκτες και το σήμα άλλαξε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Αρχικά η MK Dons διεκδικούσε την ιστορία της Wimbledon FC, όμως το 2007 την αποκήρυξε, οριστικοποιώντας έτσι μια διαβόητη αρπαγή ποδοσφαιρικού συλλόγου. Το μόνο που έμεινε να θυμίζει τις ρίζες του παρελθόντος ήταν πλέον το κλεμμένο προσωνύμιο, Dons.

ΕΝΑ HAPPY END

Η νεοϊδρυθείσα AFC Wimbledon ξεκίνησε την πορεία της απ’ τον πάτο της ένατης κατηγορίας. Είχε όμως τη στήριξη του κόσμου της και μια ιστορική κληρονομιά, αυτές οι κατηγορίες δεν τη χωρούσαν. Μόλις τον δεύτερο χρόνο κέρδισε την άνοδο στην όγδοη κατηγορία, την επόμενη σεζόν κέρδισε και την άνοδο για την έβδομη. Η συμμετοχή στις επαγγελματικές κατηγορίες της Football League ήταν θέμα χρόνου. Τελικά το 2016 έχει ανέβει στην τρίτη κατηγορία, τη League 1, όπου σαν τραγική ειρωνεία συναντά τη σφετερίστρια MK Dons, η οποία μόλις είχε υποβιβαστεί απ’ την Championship.

Τη χρονιά που ακολούθησε οι δύο ομάδες παρέμειναν στην κατηγορία, η έξαψη και απόλυτη δικαίωση θα ερχόταν την επόμενη. Το καλοκαίρι του 2018 βρήκε την AFC Wimbledon να ξανακερδίζει την παραμονή στη League 1 και τη MK Dons να υποβιβάζεται στη League 2. Τη νέα σεζόν η φυσική συνέχεια μιας ιστορικής ομάδας έπαιζε για πρώτη φορά σε ανώτερη κατηγορία απ’ τους σφετεριστές.

Η πραγματική απόγονος της Wimbledon FC έχει τον δικό της πρίγκιπα σ’ αυτό το παραμύθι, τον ίδιο τον κόσμο της. Κι απ' το δικό της γήπεδο πλέον, το νέο Plough Lane, μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον, γιατί μ΄ αυτόν τον κόσμο δεν έχει να φοβάται τίποτα.

Γιώργος Παυλίδης